محتــــاج:
برخیز که از غیر تو، تو را دادرسی نیست
گویی همه خوابنـد ،کسی را به کسی نیست
آزادی و پرواز، از آن خاک به این خاک
جز رنج سفر از قفسی تــــا قفسی نیست
این قافله، از قــــافله سالار خراب است
این جا خبــر از پیشرو و بازپسی نیست
تا آینه رفتم که بگــــیرم خبر از خویش
دیدم که در آن آینه هم جز تو کسی نیست
من در پی خویشم به تو برمی خورم اما
آن سان شده ام گم که به من دسترسی نیست
آن کهنه درختم که تنم زخمی برف است
حیثیت این باغ منم خـــار و خســـی نیست
امروز که محتاج توام جای تو خالـــیست
فردا که می آیی به سراغم نفـــسی نیست
در عشق خوشــا مرگ، که این بودن ناب است
وقتی همه ی بودن مـــا جــُز هوسی نیست
هوشنگ ابتهاج(سایه)
موقعی که شمس الدین به قونیه رسید و به مجلس ملای
روم؛ مولوی بلخی درآمد؛ مولانا در کنار حوضی نشسته
بود و کتابی چند در پیش خود نهاده. شمس از مولانا
پرسید که این کتاب ها چیست؟ مولانا گفت که این ها
قیل و قال است، تو را با این چه کار؟
شمس الدین در حضور مولانا دست دراز کرد و همه ی
کتاب ها را در آب انداخت. مولانا با تاسف تمام گفت:
هی درویش، این چه کاری بود که کردی؟
بعضی از این کتب از ماترک والدین بود که دیگر یافته
نمی شـــود و من از آن هــــا فواید بسیار می بردم.
شیخ شمس الدین دست دراز کرد و کتاب ها را یکان یکان
از آب بیرون آورد در حالی که کمترین نم و رطوبتی در
کتاب ها اثر نکرده بود! مولانا پرسید که این چه سـِـرّ
است که کتاب ها همه خشکند و آب به آن ها نفوذ
نکرده؟!
شیخ شمس الدین گفت:
این ذوق و حالست! تو را با این چه کار؟!
دلسوخته:
دلسوخته تر از همه ی سوختگانم
از جمع پراکنده ی رندان جهــــانم
در صحنه ی بازیگری کهنه ی دنیا
عشق است قمار من و بازیگر آنم
با آن که همه باخته در بازی عشقند
بازنده ترین است در این جمع نشانم
ای عشق از تو زهر است به جامم
دل سوخت تن سوخت ماندم من و نامم
....