Alkaya(شعر و ترانه/ ترجمه ترانه های ترکی)

پرواز را به خاطر بسپار....

Alkaya(شعر و ترانه/ ترجمه ترانه های ترکی)

پرواز را به خاطر بسپار....

بـَلـــَد

این داستان کوتاه را آقای رضا امیرخانی نوشته است که در مجموعه ی داستان همشهری آذرماه امسال به چاپ رسیده است. با این که دسترسی حضوری به این نویسنده ی محترم نداشته ام تا از ایشان اجازه بگیرم ولی از ته دلم چنین می آید که ایشان هم راضی هستند تا این مطلب را این جا بیاورم:


بــَلـــَد:

نماز صبح را در حرم حضرت ابوالفضل خوانده بودم و در ایوان ِیکی از حجره های کنار صحن نشسته بودم. مردم دورادور ضریح را گرفته بودند و هر کس به زبانی دعـــــــــا می خواند. صحن از جمعیت خالی بود. همه برای زیارت رفته بودند داخل ِحرم.
کسی آرام از کنارم گذشت. صورتی استخوانی داشت و ریشی چند روزه. یقه ی باز و راه رفتنی کج و معوج. روبه روی گنبد ایستاده بود و حرف می زد؛ بی توجه به من که آن جا نشسته بودم. اصلن مرا نمی دید انگار. نزدیک تر رفتم. با ابوالفضل نجوا می کرد:
" عرب چه می فهمد که با این زبان بسته چه جوری تا کند...(به کبوترهای حرم اشـــاره می کرد). قربان معرفتت بروم آقا، من که می دانم شما راضی نیستی از وضع و حال این جانورها. از کله ی سحر گندم می ریزند جلوشان تا آخر شب. خُب، حیوان ناخوش احوال می شود دیگر. هر کاری راهی دارد..."
شال سبزی به گردن آویخته بود که رویش نوشته بود:" السلام علیک یا اباالفضل"
شال را از گردن درآورد و رفت میان کبوترها. با لحنی غریب صدایشان می کرد:
"جونم! جونم! پاشو!"
کبوترها را پر داد. شال را دور سرش می چرخاند و سوت می کشید. کبوترها پر زدند و آرام آرام دور ِگنبد طلایی چرخیدند. مرد جوان شالش را دور گردنش انداخت و با دو دست، دو طرفش را گرفت. سری تکان داد و لبخند زد.
"دیدی آقا! هر کاری یک بلدیتی می خواهد؛ حیوان الان سرحال می آید."
زیارت این جوان را از زیارت های ریاکارانه ی خودم بیشتر دوست داشتم. کاش خدا کـَرَم می کرد و چیزی از خلوص ِکفترباز ِحرم اباالفضل به ما هدیه می داد....


کاش بودی دو سه پیمانه!

کاش بودی دو سه پیمانه!: 

 

 

یک شب دم ِمیخانه           بی عار و غزلخوانه 

زاهد به تماشــا بود           ما هم به ره ِخــــانه 

 

زاهد به تـَشـَر گفتــا          -" دوری بکنید از ما 

کاین آب ِ نجس شاید          پیـــــدا بکند مــــا را 

 

یک عمر عبادت را           زاریّ و ریــاضت را 

یک دم نفـَس ِمستان          بر بــــاد دهد این جا 

 

گویی که شراب است این      سر منشاء خواب است این 

هر کس که لبی تــــَر کرد      بر بـــــاد دهـــد آئیــــــــن 

 

گویی که حرام است این        کوری و ظلام است این 

هـر کس که یکی نوشید        هم جان دهد و هم دین!" 

 

گفتـــا به زبـــانم دل             -"ای مِی زده ی عاقل 

برخیز و سخن ها گو            برچین سخــــــن ِباطل!" 

 

گفتم:-"واعظ و منبر؟           ساقی بده مِی از سر 

کاین وعظ هذیــّـــانی            مـــا نیـــز کنیم از بر 

 

ای زاهد رســـــواگر            وی ناصح ِبلـــــواگر 

چندی که سخن گویی            ساکت دل ِغوغــاگر 

 

ما نیز زبــــان داریم            زخم از همگان داریم 

بر ما ز چه می طوفی           ما نیز امان داریم! 

 

دانم که شراب است این        دردانه ی ناب است این 

هر کس که لبی تــَر کرد        بیـــــدار کند آئیـــــن 

 

برخیز و جهان بنگر          مستـــان ِزمان بنگر 

زهدت ندهد میــــــوه          از مِی بـَر ِجان بنگر 

 

خاک همه عالـَم ها           بر فرق ِعبادت ها 

کز یک نفـَس ِمستان        بر باد شوند این جا 

 

آن زهد که با یک دم         بنیان بخورد بر هم 

بهتر که نبودی ســر         هم پا و دلش از دم 

 

زاهد رو عبـــایت ده          هم دین و ردایت ده 

یک جام بگیر امشب          دستار و کتابت ده!" 

 

دستار ز سر بنهـــاد          در وادی ِمِی افتــاد 

اندرز مــــــرا بشنید          دستار به ساقی داد 

 

مِی خــــورد به بیعــانه          در گوشه ی میخانه 

گفتا که:-"و لیکن کاش         بودی دو سه پیــمانه!" 

 

 

تبریز/ بهمن ماه 1377 

بیش نمانده تا سحر



بیش نمانده تا سحر: 

 

 

وای به حال من و تو 

 

اگر در این موسم شب فکر مِـی و صفا کنیم 

 

از این طبیب گورکن 

 

بار دگر برای هم هی طلب شفا کنیم 

 

جامه به تن ها بدریم 

 

اشک و تب و فغان کنیم؛ دست به سینه ها بریم 

 

در طلب روزی خود 

 

به خانه و مسجد و دیر سجده ی پر ریا کنیم 

 

.... 

 

ادامه مطلب ...