وقتی که شب ها بلند و متعفن هستند و روزها به اندازه ی تنها یک نفس!:
میلاد:
باید آن بود که باید باشد
و اگر ابر ِوجودت خالی ست
باید از بودن و خون باران ساخت!
باید آن شد که زمین بارَش را
بر سر ِشانه ی تو بتواند
از سر خستگی مرده قرون
بر سر ِشانه ی تو بگذارد
و به طول همه ی ماتم ها
- از همان اول پیدایش سوگ-
تا به این قصه ی غمگین سیاه گریه ی جانانه کند!....
پناه می برم به شعر:
زمین گرم و زنده سر کنون چه سرد و خسته است
معنی همه بی محتوی زمـان به خلـــسه رفته است
گویی همه دواره ای ست جهان گنگ بی هدف
دُرّی دگر پرورده نیست به کام این کهنه صدف
راهی ز ِنو نمی زنند این رهروان بی خبر
غنچه گلی تا وا شود نمی دهد بویی دگـــر
در این سکوت مـُـرده گی پنـــاه می برم به راز
تا که شب شیشه صفت ویران شود به دست ساز
پنــــاه می برم به شعــــر تا که غزل صــــدا کند
درد دل شکســـــته را صـــــدای او دوا کنــــــد
ببین که ساز کهنه ام از نو غزل فغان کند
ترانه ای در قلب این پژمرده دل جهان کند
آوار یاس باره ای ست هجوم شب به عمق درد
پنــاه می برم به تو میـــــان این شبـــــان سرد
شاید که با حجم دو دست بتوان جهان اندازه کرد
باور کنیم اگر که باز شاید که کاری تــــازه کرد
ای گل نوباور من دیگر چنیـــن غمگین مبــــاش
من می روم به جنگ شب رنگ شب ننگین مباش
باید ز ِنو راهی شد و تا به افق مردانه تاخت
باید غم کهنه فروخت باید شروعی تازه ساخت
در این سکوت مــُرده گی پنـــاه می برم به راز
تا که شب شیشه صفت ویران شود به دست ساز
پنـــــاه می برم به شعــــر تا که غزل صدا کنـــد
درد دل شکسته را صــــــدای او دوا کنـــــــــد.
آذر ماه ۸۶/ تبـــریز