میــــلاد

  وقتی که شب ها بلند و متعفن هستند و روزها به اندازه ی تنها یک نفس!: 

  میلاد: 

  باید آن بود که باید باشد 

  و اگر ابر ِوجودت خالی ست 

  باید از بودن و خون باران ساخت! 

  باید آن شد که زمین بارَش را 

  بر سر ِشانه ی تو بتواند 

  از سر خستگی مرده قرون 

  بر سر ِشانه ی تو بگذارد 

  و به طول همه ی ماتم ها 

  - از همان اول پیدایش سوگ- 

  تا به این قصه ی غمگین سیاه گریه ی جانانه کند!.... 

  .... 

  باید آن شد که او می خواهد 

  با تمام خستگی در کوشش 

  در کمال نیستی شاد به هست 

  در هجوم غصه ها لب خندان 

  با نبود زندگی دور از مرگ! 

  باید آن شد که او می خواهد 

  تا دلی از امروز 

  به فردا که دو دل در طلب قصه ی عشق و نیاز به هم 

  در تپش اند 

  پلی اندازد و به توفانی ِ این اقیانوس 

  که هزاران کشتی در دل گردابش مدفونند 

  شراعی سازد و از این گمشدگی رهایی یابد! 

  باید این شد؛ آن بس نیست 

  باید آن بود که این پوشالی ست 

  من در این کشمکش بایدها 

  این و آن بیشتر شایـــدها 

  شاید از باید ِخود دورترم 

  باید از شاید خود دور شوم! 

  در زمانی که زمین می جوشد و مرگ به کس راحم نیست 

  کو مسیحای دگر؟ 

  کو جان بخش؟ 

  اندرین شهر که بر آفاقش 

  ظلمت ِپستِ پلید هم چنان پا برجاست 

  و دو چشم در نقاب خورشید 

  هم چنان در خواب است 

  من نبودم دست؛ دنیا بخش! 

  من نبودم چشم؛ عالمتاب! 

  من نبودم جز همین کالبد چرکی ِتنگ 

  من نبودم جز همین مرد پلید 

  که برای لذت شب هایش خواب اغفال بکارت می دید! 

  و اگر صبحی بود- که نیست- 

  وه چه گویا می شد این تن رفته به ننگ 

  این دو دست لرزان؛ خونین 

  این دل ِسنگی ِسنگ! 

  وای اگر صبحی بود- که نیست- 

  من از این کالبد چرکی تنگ و آلوده به ننگ 

  با پری خونالود و لبانی خاموش 

  تا به او می رفتم 

  تا به او می رفتم؛ تا به دنیا گویم: 

  -« من؛ من همین مظهر ننگ 

  من- به فریاد- 

  صاحب این دل سنگ 

  دست خود می شویم از خون 

  مــُهر لب می شکنم از نجوا 

  و به فریاد بلندی که به لرزش آرد 

  نه ستون در آسمان 

  هفت زمین هشت زمان 

  دل خود می جویم 

  و به او می آیم تا در او درآیم 

  و به میلاد بلندی برسم! 

  بر سر دار قرق با تن خود 

  رو به رو با شب بد 

  دست پاکم یک مشت؛ چشم پاکم خورشید 

  رایتی می سازم 

  تا به مردم 

  - مردم ِ گران خر ِ ارزان فروش- 

  مردم ساده دل خوش اندیش بگویم 

  که: سحر نزدیک است 

  و 

  هست!» 

دی ماه ۸۶/ تبـــریز