به نظر می رسد که شعرها و ترانه های محاوره ای در این دور و زمانه بهتر می توانند با مخاطب خود ارتباط برقرار کنند و به همین دلیل هم طالب اشعاری با ساختارها و قالب های قدیمی کمتر شده اند. اما تایید اشعار محاوره ای نمی تواند رد اشعار قالب کهنه باشد. این شعر هم یکی از آن هاست.
تقدیم شما:
اکنون در سرودن این ترانه کافر عشقت شده ام و بت شکسته ام!
خدای سنگی:
غریبه بودی با درد کهنه م؛ دردی که دل رو به ناکجا بُرد
یه بی تفاوت وقت سقوطم؛ دلم از عشقت تیر جفا خــورد
غریبه بودی با راه دورم؛ راهی که از من تا آسمون بود
با من ِخسته دل ِسیــاهت چه ناشــــیانه نامهـــربون بود
میون غربت وسوسه ی تن؛ هجوم وحشت به نام ِبودن
به جــُز فریبی از چشم مستت؛ با دل خسته م چی مونده با من
هجوم کوچه شُرشُر بارون؛ من و هراسی از خود تا بیرون
میون سینه نشسته بی تو یه قلب خسته با سقف ویرون
ستاره بارون ِ چشم نازت؛ من و تن و دل بند ِنیازت
خدای سنگی میون دستام؛ من و سجودِ پست ِنمازت.
بُتی به دست سادگی ساختم؛ خستگی هامو هیچ نشناختم
شعر از شروع بُردنت گفتم؛ قافیه کم بود قافیه باختم
میون دستام ای بت عیّار؛ جونمو بردی دست نگهدار
تویی که حالا دشمن جونی؛ ای بت سنگی خدایی انگار
حالا منم من تــُو بهتِ بردن؛ حسرت چشمم لحظه ی مردن
سخته می دونی از تو که یاری خنجر تلخ خصمانه خوردن!
یه قبله بودی تــُو باور من؛ آبی به قلب شعله ور من
آغاز و پایان برای این دل؛ ای اول من ای آخــر من
حالا منم که از تو گسستم؛ اون بتِ نازو یه شب شکستم
قبله فروختم کفر خریدم؛ کمر به قتل ِ عشق تو بستم!
دیماه ۸۶/ تبـــریز
عُرضه ی تقدیر:
همه ی زندگی پُرثمر رفته ی ما
سر یک لقمه ی نان
بر سر سفره ی اندود بدان
با دمی عشق و دمی جنگ و دمی وهم گذشت.
ما چه آسوده گل سرخ زمان پژمردیم
و چه بیهوده ستم ها دیدیم
جنگ ما با لشگر خصم فلک
با همه پیروزی مردانه ی ما
به شفاعت زدگی ها و غم رحم گذشت.
هر چه بود این دل ما با خود بود
هر طلب داشت همه از خود داشت
دل ما مقصد تقصیر نبود!
سنگ بستیم به دل
اشک دادیم ز چشم
با همه این ها ولی
عالــــَم بهروزی ما
عـــُرضه ی تقدیر نبود!!
تیرماه ۱۳۸۳/ تبریـــز
دانستن:
آنان که زندگی را باور کرده اند
به مرگ یقین دارند
و آنان که از مرگ در هراسند
کافران زیستنند!
آنان که با عصایی در دست حتی
آرام و کوتاه
عشق را می تپند خود عشقند!
و آنان که در کورکورانگی شب های هوس آلوده
- در خودکامگی-
به عشق ورزیدن خو گرفته اند
در دشت پر از شقایق
تا سر حد پرواز نتوانند دوید!
تا کدام یک باشم
خطوط دانستن را بر کاغذ سفید خواهم کشید!
آذرماه ۱۳۸۲/ تبریز