تا شب ِبانوی غنی، بامداد، بی گناهی را بر دار نکند!!
در میان ِشب و روز:
شب تا سپیده می رود
و نیزه ی نور ِشفق در قلب ِاو جا می کند
شب را ببین چگونه عاشق است و کس
قصه ی او به صد غزل نمی کند!
....
نــــــاگفته:
با تو من چگونه بودم؟:
یک زمین پر از صداقت
یک زمان پر از رفاقت
جز من و تو وخدایم، دیگری قصه ی ما را
هیچ نداند؛ هیچ نداند!
با تو من چگونه بودم؟:
یک هوا آغشته با عشق
یک نفس پر از شهامت
این ترانه را به جُز دل من
کس ِدیگری نخوانـَد!
اندرین ویرانه بازار
که منم گدای مَستش و تویی حاتم ِعشقش(!!)
با من امــّا تو چه کردی؟:
این بمانـَد! این بمانـَد!
تبریز/ دیماه 84
در پهنه ی تکرار تاریخ:
زجّه می زد دخت مهتاب
پاره می شد پرده ی خواب
قلب شیری از تپش می افتاد
خون یک مرگ در مجرآب
صحبت از هنگامه ای ننگین بود
باغ در شب، سخت عطرآگین بود
در شب تلخ یک عبور ناگزیر
دست یک مرد هم خونـــین بود
....
ادامه مطلب ...