وای بر من:
کشتگاهم خشک ماند و یکسره تدبیرها
گشت بی سود و ثمر
تنگنای خانه ام را یافت دشمن
با نگاه حیله اندوزش.
وای بر من!
می کند آماده بهر سینه ی من تیرهایی
که به زهر کینه آلوده ست.
....
جغد مسافر:
جغدی که به راه شرق می رفت خسته و مانده از راه در جنگلی فرود آمد. فاخته یی که او نیز از خستگی راه مانده بود پرسید:
-به کجا می روی؟ گویی به راه شتاب بسیار داری!
جغد گفت:- آشیان و سرزمینم را وانهاده به جانب شرق می روم تا آشیانی دیگر بنا نهم به دیاری دیگر.
-چه پیش آمده است که ترک یار و دیار بگویی؟
- مردم سرزمین غرب مرا خوش نمی دارند و آواز مرا ناخوش می شمارند.
فاخته گفت:
- آه اگر چنین است دیگر کردن آشیان کاری بی نتیجه است.
- چه باید کرد؟
-آشیان را بگذار و آوازت دیگر کن!
(برگردان: احمد شاملو)
تو را من چشم درراهم:
تو را من چشم در راهم.
شباهنگام
که می گیرند در شاخ تلاجن سایه ها رنگ سیاهی
وزان دل خستگانت راست اندوهی فراهم؛
تو را من چشم در راهم.
شباهنگام.
در آن دم که بر جا دره ها چون مرده ماران خفتگانند؛
در آن نوبت که بندد دست نیلوفر به پای سرو کوهی دام
گـَــرَم یاد آوری یا نه
من از یادت نمی کاهم؛
تو را من چشم در راهم.