وقتی چشمانم را باز کردم، به اولین چیزی که نگاهم افتاد، ساعت مچی ام بود. هفت و سی دقیقه ی بامداد بود. آه؛ چقدر کم خوابیده بودم! ولی برای لحظه ای حس کردم این صحنه ی نگاه کردن به ساعت مچی را پس از بیدار شدن از خواب کوتاه مدت، قبلا" دیده ام؛ حالتی که برای هر انسانی ممکن بود رخ دهد. از روی مبل برخاستم و نشستم. در این هنگام رعنا از اتاقش بیرون آمد و با قیافه ی خواب آلود روی مبل روبرو نشست. در همین لحظه بود که خوابی را که دقیقه ای قبل از بیدار شدن دیده بودم به یاد آوردم. خطاب به رعنا گفتم:
- این یارو بعد از مردن هم دست از سرمون برنمی داره!
- چطور؟!
- آخه همین چند دقیقه ی پیش یه خواب عجیب و غریب دیدم. برای همین هم این طور زود بیدار شدم!
- راستش مهرداد؛ منم خواب دیدم!
- بذار اول من تعریف کنم!...
و رعنا سکوت کرد تا من خوابم را بازگو کنم:
- تو توی اتاقت خوابیده بودی!... منم همین جا روی مبل بودم؛ یارو اومد؛ یه نگاهی به من انداخت و بعدش رفت توی اتاق تو!...
ولی رعنا اجازه نداد من بقیه ی خوابم را بگویم و با حالت خاصی گفت:
- بعدش هم به من گفت که امشب منتظرش باشم!...
- آره!... ولی تو از کجا می دونی؟!
- بقیه ش رو بگو!
- بعد از اتاق خارج شد و اومد بالای سر من ایستاد و گفت که...!
- همون چیزی رو گفت که به من گفته بود!
من آب دهانم را با صدای مشخصی فرو بردم و دیگر چیزی نگفتم؛ ولی رعنا ادامه داد:
- من به ساعت مچی م نگاه کردم! ساعت هفت و نیم بود!
من ناباورانه فریاد زدم:- نه خدای من!
- چی شده مگه؟!
من ساعتم را نشانش دادم و گفتم:- ساعت هفت و نیمه!
رعنا از جا برخاست و به ساعت دیواری درون هال نظری انداخت و مثل این که پاهایش سست شده باشد، نشست. پرسیدم:- چی شده؟!
او به آرامی جواب داد:- هفت و نیمه!
من یک بار دیگر به ساعتم نگاه کردم و تازه متوجه شدم که ساعتم خوابیده است و کار نمی کند. گفتم:- این که کار نمی کنه!... چند روز قبل از عید باتری شو عوض کرده بودم!
رعنا از جا برخاست و به طرف ساعت دیواری رفت. پس از لحظاتی برگشت و در حالی که تبسم معنی داری بر لب داشت گفت:
- ساعت دیواری هم خوابیده!
ساعت ده صبح بود؛ ســـه روز از ماجـــرای شبی که من مــرد غریبه را زخمی کرده بودم می گذشت وهنوز از سروان حاتمی خبری نبود. هر چند با او تماس تلفنی داشتم وهر روز دو بار او اوضاع را کنترل می کرد،با این حال در این سه روز نه اوبه خانه ی ما آمده بود و نه مابیرون رفته بودیم. افشین فقط یک بار دراین مدت آمده بود وباگردن وبازوی بانداژ شده حالی ازما پرسیده بود و رفته بود.او کار بزرگی کرده بود که به دفاع ازرعنا برخاسته بود؛ولی درپایان عملی مرتکب شده بود که کارخوبش راتحت الشعاع قرارداده بودو عملا" شجاعتش را زیر سؤال برده بود. حتی یک شب رعنا در حالی که غرق در فکر بود از من پرسید:- اون شب من حواسم پرت بود؛ افشین راستی راستی کنار رفت تا اون یارو منو با خودش ببره؟!
و من فقط گفتم:- آره!
رعنا حالا با خود می اندیشید، کسی را که به او علاقه داشته است چقدر دوست دارد؟ آیـــا افشین استحقاق او را داشت؟ برای این سؤال رعنا جوابی نداشت وبرای همین هنوز اسیر افکار خود بود. ولی من اطمینان داشتم که افشین لیاقت رعنای دلسوز و مهـربان را ندارد. هر چند از این مسأله مطمئن بودم ولی به خاطر رعایت احساســـات خواهرم هیچ گاه آن را مستقیم و بی پرده به رویش نیاوردم....
روز هفتم اردیبهشت بود. ســـاعت حدود یازده صبح بود که تلفن زنگ زد و من گوشی را برداشتم. سروان حاتمی پشت خط بود و ما را به اداره اش دعوت کرد تا در جریـــان امور قرارمان دهد. من و رعنا که پس از حدود چهار روز متوالی در خانه ماندن از خانه خـارج می شدیم پس از حدود یک ساعت به اداره ی آگاهی رسیدیم وپس از پرس و جووارد اتاق سروان حاتمی شدیم. دو نفر ارباب رجوع و دو نفر ازهمکاران سروان حاتمی درون اتـاق بودند. سروان حاتمی با آمدن ما ازجابرخاست و پس از سلام وتعارف معمول ازما خواست تا همراهش برویم. پرونده را زیر بغل گرفته بود و از دو راهرو که پر از افراد مختلف بود گذشت؛ تا این که وارد اتاقی شد و ما نیز به دنبالش وارد شــدیم. من در را بستم و پس از این که او تعارفی برای نشستن کرد، ما هم به همراه او ســر یک میز نشستیم که چند مبـل راحتی چرمی در اطرافش بود. در اتاق کس دیگری جز ما سه نفــــر حضور نداشت و این خودنشانگر این مسأله بود که سروان حاتمی نمی خواهدحتی همکارانش ازقضیه ی پرونده چیزی دستگیرشان شود. پس از این که پرونده را باز کرد و چند صفحه از آن را ورق زد خطاب به ما گفت:- کاری که من می کنم، یعنی شما رو در جریان تحقیقات اداره در مــورد این پرونده میذارم، به خاطر این نیست که مسؤولیتم ایجاب می کنه!...فقط می خوام بدونین که اوضاع چه جوره!من در مورد شب سوم اردیبهشت صحبت می کنم؛شما به پیتزافروشی شبدیز رفتین؛ سه نفر بودین؛ آقا مهرداد، خانم مقدم و آقای افشین صداقتی! شمــــا پس از صرف شام توی ماشین آقای صداقتی نشستین تا برگردین خونه؛ ولی ماشیــن خراب بود! جالب این جاست که من با اولین استارتی که به ماشین زدم، روشن شـد؛ آخه اون شبی که آقای صداقتی و من توی خونه ی شما بودیم من سویچ ماشینو ازش گرفتم تارسیـدگی کنم. ماشین با این که درب و داغون شده بود ولی کـــار می کرد؛ برگردیم به اون شب.... وقتی ماشین خراب شد، آقای صداقتی باموبایل به یه آژانس زنگ زد که ماشین بیاد؛ بعدش شما اون مرد غریبه رو دیدین! آقای صداقتی برای صحبت با اون ازماشین پیاده شدو یه سـلاح سرد هم با خودش برد! بعد از اون هم اتفاقاتی که افتاده وهر سه مون خبرداریم؛آقا مهـرداد ... شما با چاقویی که در دست داشتی و همکارانم همون شب اونو از پیاده رو پیـــدا کردند یارو رو زخمی کردی.بعدش هم فرار کردین و اومدین خونه! تموم کارکنان مغـازه و صاحب مغازه شهادت دادن که تمام این اتفاق ها افتاده! ولی تنـــها چیـــزی که ذهن منو به خودش مشغول کرده دو تا مساله هست! یکی این که ماشین آقای صداقتی خراب نبوده! دوم این که روی چاقویی که اثر انگشت شما روش پیدا شده، اصلا" خونی وجود نداره!... آقا مهـرداد شما مطمئنی که اون یارو رو با چاقو زدی؟!
با اطمینان جواب دادم:
- بله!... تازه من کاملا" حس کردم که چاقو تا دسته رفته توی شکمش!
- تیغه ی چاقویی که شما باهاش اونو زدی هجده سانتی متر طول و دوونیم سانتی متر پهنا داشته؛ یعنی یه چاقوی آشپزخونه ی تقریبا" بزرگ! من اندازه گرفتم و دیدم که عمــق بدن یه نفر مثلا" خودم، حدود بیست سانتی متره، البته در ناحیه ی کناری شکم! البته شمــا هم دیدین که اون شب آقای صداقتی از پشت دستاشو به دور کمر مرد غریبه حلقه کــرده بود! اون هم لااقل ازلحاظ اندازه یه آدم نرماله! پس چاقویی که هجده سانتی مترطول داشته باشه واقعا" کارش رو می سازه!
رعنا با حالتی متعجب پرسید:- یعنی اون مُرده؟!
سروان حاتمی صدایش را صاف کرد و گفت:
نه خیر خانوم! چون جسدی اون طرف ها پیدا نشده؛ جسدی با اون مشخصات هم توی این چند روز از سطح شهر گزارش نشده؛ پس اون نمرده!
- حالا ما باید چیکار کنیم؟!
- این چند روز روداشتم به همین فکر می کردم که چیکار میشه کرد!راستش وقتی شما توی خونه هستین اون تلاشی نمی کنه تا داخل بیاد؛ یا لااقل تا حالا تلاشی نکرده! پس شما وقتی در معرض خطرین که بیرون باشین! در ضمن اون روزها هم با شما کاری نداره؛یا این که اصلا" روزها بیرون نمیاد و فقط شب ها بیرونه! با قیافه ای که شما کمک کردین و همکارام تهیه کردند اون قابل شناســـایی توسط افراد پلیسه به شرطی که آفتـــابی بشه؛ اگه کسی از مأمورین ما مرد بلند قدی روببینه که وقت شب عینک آفتابی زده وتوی این هوای گرم پالتو تنشه، حتما" دستگیرش می کنند؛ ولی این ها دلیـــل نمیشه که ما دل خوش کنیم به این که اون دستگیر میشه؛ چرا که احتمالش هست که اصلا" بیرون نیاد. تنها چیــزی که فکر منو مشغول کرده اینه که اون از کجا می دونه که شما کجا میرین تا بعدش بیاد سروقتتون!
من گفتم:- چون خونه رو بلده می تونه کشیک بده تا وقتی ما بیرون میاییم تعقیب مون کنـه و سر فرصت شروع به آزار و اذیت کنه!
- شما متوجه شخص یا اتومبیل مشکوکی نشدین که دوروبر خونه باشه؟!
- راستش نه، جناب سروان!اولش که ما سرمون گرم کار خودمون بود؛ ولی بعد که یه کمی حساس شدیم و دوروبرمونو با حواس و با دقت بیشتری بررسی کردیم هم کسی رو ندیدیم!
- ماشین آقای صداقتی چی؟!... شما مطمئن هستین که اون شب وقتی خودش پشت فرمــان نشسته بود ماشین خراب بوده و تظاهر به خرابی نمی کرده؟
رعنا که تا آن موقع ساکت مانده بودگفت:- اصلا" چرا کسی که با ماست باید همچیـن کاری بکنه؟ افشین... آقای صداقتی ممکنه کمی ترسو باشه ولی اصلا" اهل این کارها نیست!
- ببخشید خانم مقدم... می خوام یه سؤال خصوصی بکنم... اجازه هست؟!
- بفرمایید!
- آقای صداقتی چه نسبتی با شما داره؟!
- فعلا" هیچ نسبتی!
سروان حاتمی که متوجه موضوع شده بود بحث را عوض کرد و گفت:
- بسیار خوب!... حالا چه فکری به نظرتون می رسه؟!
من که خیلی درباره ی این موضوع اندیشیده بودم گفتم:
- اگه اجازه بدین من نظرمو میگم!
و با سکوت رعنا و سروان حاتمی ادامه دادم:
- ببینید! مامی تونیم به یه مسافرت چندروزه بریم تا از شهر دور باشیم.یا این که خودمونو تا وقتی اون پیداش بشه و مأمورین دستگیرش بکنن توی خونه زندونی بکنیم!
رعنا که معلوم بود از پیشنهادات من راضی نیست گفت:
- مهرداد یادت باشه اولین باری که ما مرد غریبه رو ملاقات کردیم توی جنگل بود؛دور از شهر بود؛ اون هنوز هم می تونه دنبال ما بیاد؛کسی که توی شهر این قـدر خطرناکه بیرون از شهر واقعا" یه گرگ درنده میشه! تازه، ما که نمی تونیم چند ماه منتظر بمونیم تــا یارو رو دستگیرش بکنن!... من یه پیشنهاد دارم!
ســــروان حاتمی سیگاری از جیبش درآورد و پس از آن که آن را با فندکی نقره ای رنگ روشن کرد، مشغول گوش دادن به صحبت های رعنا شد. رعنا در حالی که متفکر می نمود گفت:-پیشنهادم اینه که یه بار دیگه ماکاری بکنیم که اون بیرون بیاد؛مثلا" بریم رستوران! وقتی هم پیداش شدجناب سروان ومأمورین انتظامی دیگه،وارد کاربشن ودستگیرش بکنن!
من که از کوره دررفته بودم گفتم:- بازم باید بریم توی خطر؟! اگه این بـــار به چیـــزی که می خواد برسه چی؟ اگه منو بکشه و بعدش هم... اون وقت چی؟!
- اون نمی تونه تو رو بکشه! چون این بار من تنها میرم!... اون دنبال منه؛ این یه واقعیته و چند باری هم که باهاش درگیر شدیم نشون داده که اگه کسی جلوی راهش قرار نگیره بـا هیچ کس کـــاری نداره؛ اگر هم سعی کرده به تو آسیبی برسونه به خاطر اینه که تو از من دفاع کردی و مانعش شدی!
من از جا برخاستم و با اعتراض شدیدی گفتم:
- این دیگه خیلی محاله! من هیچ وقت نمیذارم تو تنهایی بری توی دام!
- ببین مهرداد؛ طعمه شدن من به خاطر اینه که نیــروی انتظامی اون دوروبره و به محض این که کسی به من نزدیک بشه مأمورین وارد عمل بشن و دستگیرش بکنن!
- من هیچ وقت قبول نمی کنم!
سروان حاتمی سینه ای صاف کردو با این عمل خاطر نشان کردکه تصمیم گیرنده ی اصـلی اوست و گفت:- ببینید؛ این راه حل خوبیه؛ فقـــط خطرش زیاده! در ضمن اگه این برنــامه تصویب بشه که فکر خانم مقدم رو عملی بکنیم، به نظر من بودن شما که برادرشون هستین بهتره؛ من دوست دارم شما هم کنار خواهرتون باشین!
من لبخنـــدی تحویل سروان حاتمی دادم و از این که او انســان موقعیت سنجی بود آرامش یافتم. ولی رعنا که نمی خواست آسیبی به من برسد گفت:
- ولی مهرداد نباید دخالت داده بشه! هرچی باشه اون یارو دنبال منه!
من با شدت تمام گفتم:- اگه قرار بشه این برنامه عملی بشه من باید با تو باشم رعنــا؛ اگه اتفاقی برای تو بیفته من هیچ وقت خودمو نمی بخشم!
سروان حاتمی گفت:- انشاا... که اتفاقی نمی افته و خانواده تون همیشه پابرجا می مــونه! اجازه بدین راجع به این موضوع فکر کنم و امشب اگه نتونستم راه حل مناسب تری پیـــدا کنم، با افراد اداره هماهنگ می کنم و از فردا شروع می کنیم!
با سروان حاتمی خداحافظی کردیم و راهی خانه شدیم. وقتی به در خانه رسیدیم ســاعت از یک ظهر گذشته بود. مجید و احمد، گویی تازه به در خانه ی ما رسیـــــده بودند؛ آن دو به همراه پژمان از دوستان نزدیک من بودند که از اتفاق افتادن ماجرای مرد غریبه آن هـا را هیچ ندیده بودم. وقتی از اتومبیل پیاده شدم و با آن ها سلام و تعارف کردم، رعنــا هم بـــا دوستانم سلام و علیکی کرد و اتومبیل را به داخل برد. در این هنگام پژمان هم به جمع مـا پیوست. دوستانم از من خواستند که ساعتی با آن ها باشم ولی من آنان را به داخل خــــانه دعوت کردم تارعنا در هنگامی که من با آنان هستم تنها نباشد. وارد خانه شدیم و نشستیم. احمد گفت:- پسر تو چه ت شده؟! بعد از سیزده بدر که عصرش با هم بودیم دیگه ندیدمت! هیچ می دونی یه ماه می گذره؟!
- راستش احمد جون یه مسایلی پیش اومده که اصلا" فرصت نکردم به هیچ کاری برسم!
مجید در حالی که فنجان چایی را که رعنا آورده بود در دست می گرفت گفت:
- حتما" اون مسایلی که بهش اشاره کردی واجب تر از ما بوده دیگه!
- باور کنین اگه ماجرا رو براتون تعریف کنم از تعجب شاخ در میارین!
- شاخ در آوردم! وقتی شنیدم ماشین اداره ی آگاهی جلوی خونه تون بوده!
- قصه ش درازه! همینه که وقت هیچ کاری رو ندارم!
احمد با نگرانی گفت:- هرچی باشه ما دوستات هستیم؛ اگه قراره کسی کمکت کنه ماییم!
و پژمان ادامه داد:- و اگه قراره به کسی حرفی بزنی، باید به ما بگی!
من برایشان توضیح دادم که اصلا" مایل نیستم آن ها را در این جریان وارد کنم. ولی مگر می شد! گویی هر سه قبلا" با هم توافق کرده بودند که سر از کار ما دربیاورند و به همیـن خاطر هم آن قدراصرار کردند که گوشه هایی از موضوع رابرایشان گفتم.ولی چه اشتباهی! چرا که وقتی فهمیدند کسی وجود دارد که به خــود جرأت داده است مزاحم رعنا شـــود، به رگشان برخورد. درست بود که احمد، پژمان و مجید جوانـان بی سروپایی نبودند و کمتـــر اهل نزاع و کشمکش بودنـــد؛ با این حال چنان حالتی به آن هـــا دست داده بود که یکصدا می گفتند که مردغریبه را به سزای اعمالش خواهند رساند.ولی پس از دقایقی که برایشان توضیح دادم روبرویی با طرف چندان هم آسان نیست بیشتر اصرار ورزیدند تا کل ماجـــرا را برای شان تعریف کنم. من هم پس از این که از ایشان قول گرفتم تــــا موضوع را برای کس دیگری فاش نکنند، تمام ماجـرا را برایشان توضیح دادم. در ضمن گفتم که ممکن است او از قابلیت ها و قدرت های ویژه ای برخوردار باشد؛ تمام ماجرا را بازگو کـــــردم و این کار که با بهت هر سه نفرشان همراه بود تا حدود ساعت چهار بعدازظهر ادامه یــافت. پس از پایان گفته هایم تازه متوجه شدم که آن ها را بدون ناهار خوردن تــا آن موقع روز معطل کرده ام. ولی دوستانم گویی اصلا" به یاد نداشتند که باید ناهار بخورند. هم چنـان بهت زده ســـؤالاتی می کردند که بر تعجب و حیرت شــــان بیشتر می افــــزود، وقتی که من جوابی می دادم. بالاخره کار به جایی رسید که هر سه مراتب همکاری خویش را جهت ادب کردن مرد غریبه به من اعلام کردند. ولی من که نمی توانستم بچه ی مردم را در این بازی خطرناک شرکت دهم. سر دوراهی گیج کننده ای قرار داشتم. از طرفی انسانیت و حس دوستی و انسان دوستی ایجاب می کرد که آن ها را به طرف خطر نکشم و از طرفی دیگر اصرار دوستانم بود که کم کم و با عدم تمایل من، نسبت به من و دوستی ام سؤظن پیدا می کردند. برایشان گفتم که قرار است فردا شب احتمالا" اتفاقی بیفتد؛ ولی اگر مرد غریبه دستگیر نشد آن موقع از آنان کمک خواهم خواست. فعلا" بهترین و عاقلانه ترین کار همین بود که منتظر بمانند. هم برای من و هم برای آن ها بهتر بود که به طور مستقیم با احساسات شان بازی نکنم. با آن ها خداحافظی کردم و با این که اعصابم خورد و داغون بود، اصلا" حوصله ی هیچ کاری حتی گوش دادن به موسیقی را پیدا نکردم.
فردا صبح ساعت نه بود که سروان حاتمی تماس گرفت و گفت که تمام اقدامات لازم را انجام داده است و امشب یعنی شب هشتم اردیبهشت ماه، با هماهنگی قبلی که تلفنی انجام خواهد شد ما باید برای خروج از خانه حاضر شویم. تا ساعت شش بعدازظهر هم چنان سردرگم و مبهوت در خانه می گشتم و هیچ کاری نبود که انجامش دهم. رعنا هم مانند من گیج و بهت زده بود و خود را از لحاظ روحی آماده ی شب وبرخورد با مردغریبه می کرد. این را از حرکات و گفتارش درمی یافتم و بیشتر به خاطر این که بتواند به خود در تنهایی تسلط بیشتری بیابد، تنهایش می گذاشتم. هم چنان که در خانه به دور خود می چرخیدم، سری به کمد اتاق خواب زدم که در آن اشیای زیادی در کشویی دربسته، مدت زیادی بود باقی مانده بود. چیزهایی از قبیل فندک و انگشتری و چیزهای دیگر که پیشتر متعلق به پدرم بود. در این میان چشمم به خنجری با دسته ی چوبی افتاد که در غلافی چرمی و سیاه رنگ خودنمایی می کرد. غلاف طوری ساخته شــــده بود که دسته ی خنجر از آن بیرون می ماند و در ضمن دو رشته ی پهن چرمی در طرفین داشت که شخص می توانست آن را به پا یا بازوی خود ببندد. با این که از سلاح حتی سلاح سرد بدم می آمد، آن را برداشتم و دور از چشم رعنا آن را در جیب شلوارم گذاشتم. حس می کردم برای رویارویی احتمالی با مرد غریبه به آن نیاز خواهم داشت. ساعت هشت عصر، سروان حاتمی به در منزل آمد و خود را به طبقه ی ما رساند. پس از سلام و تعارف معمول، او موبایلی به من داد و شماره ای که با فشار دادن دگمه ی حافظه ی گوشی شماره به طور خودکار گرفته می شد. در ضمن گیرنده ای در اختیار رعنا قرار داد تا آن را به لباسش وصل کند. با این گیرنده ها ما در هر جای ایران که بودیم، از طریق دستگاه های ردیاب الکترونیکی برای نیروهای پلیس قابل ردیابی بودیم. سروان حاتمی خاطرنشان کرد که یک اتومبیل که خود نیز در آن جا دارد ما را همراهی می کند تا احتمال خطر کاهش یابد و در فاصله ی دورتر یک اتومبیل دیگر پشت سر ماست. در ضمن مرکز هم در جریان قرار داشت تا در صورت لزوم ارسال نیروی کمکی، به سرعت عمل کند. ولی وقتی من از سروان حاتمی پرسیدم که چرا به خاطر یک ایجاد مزاحمت، نیروی انتظامی این همه اختیارات به او داده است، در جواب گفت که این تنها به خاطر ما نیست و اداره ی آگاهی مایل است کسی که عامل ریخته شدن سه لیتر خون در پارکینگ ما و هم چنین عامل اختلالات خیابانی را پیدا کند. در ضمن چند قتل و جنایت انجام شده در سطح شهر و حومه از ابتدای سال وجود داشته که عامل یا عوامل آن ها هنوز شناسایی. سروان حاتمی امیدوار بود که با شناسایی و دستگیری مردی که ما را تهدید و ترعیب کرده بود به نایافته های دیگری دست پیدا کند. به هر حال پس از خروج سروان حاتمی ما نیز با اتومبیل خارج شدیم ووارد خیابان های شهر گشتیم. ساعت هشت و سی دقیقه ی عصر بود. من غلاف و خنجر را به پای چپم بسته بودم تا برای لحظات خطر احساس امنیت بکنم. حدود ساعت نه و پانزده دقیقه ی شب در همان پیتزافروشی که هفته ی قبل با مرد غریبه درگیر شده بودیم، دور یک میز سه نفره نشستیم و سفارش غذا دادیم. کارکنان مغازه که با ورودمان ما را شناسایی کرده بودند با حالت بخصوصی که به چشم می زد سرویس دادند. من طبق قرار قبلی با سروان حاتمی تماس گرفتم و خاطر نشان کردم که در بین راه و در مغازه مرد غریبه را رؤیت نکرده ایم. تماس را قطع کردم و پس از چند دقیقه که صرف پاییدن اطراف توسط من و رعنا و سرو کردن غذا توسط کارکنان مغازه شد، مشغول خوردن شدیم. ولی واقعا" سخت بود در عین حال که غذا می خوردیم، اطراف را هم در نظر داشته باشیم. پس از پایان غذا من یک دستمال کاغذی از روی میز برداشتم و در حالی که به اطراف نگاه می کردم مشغول پاک کردن اطراف دهانم شدم. در یک لحظه کم مانده بود که دستمال کاغذی را هم مانند غذای چند دقیقه پیش ببلعم. چرا که او را، همانی را که از ابتدای خروج از خانه منتظرش بودیم، درست در مقابلم یافتم. من هم چنان مات مانده بودم که مرد غریبه صندلی را عقب کشید و نشست. اصلا" متوجه نشدم که او کی وارد مغازه شد و چه هنگام در مقابلم ایستاد. رعنا پس از نشستن او، متوجهش شد و با چشمانی از حدقه درآمده حرکاتش را زیر نظر گرفت. من دست در جیبم بردم و موبایلی را که سروان حاتمی داده بود درآوردم. ولی هیچ گاه نتوانستم با آن ارتباطی برقرار کنم. چرا که مرد غریبه دستش را پیش آورد و مقابل چشمان بهت زده ی من و رعنا، آن را از دستم گرفت و روی میز گذاشت. وقتی نگاهی به قیافه اش کردم، هیچ تغییری در آن ندیدم. همان موهای بلند، ریش تراشیده و عینک آفتابی را داشت. به ناگاه لب به سخن گشود و خطاب به رعنا گفت:- برادرته؟!
در هجومی سرخ
نا گزیر از ایستادن
ناگزیر از سینه سپر کردن
و قرقره ی نامی مضحک در دهان
و صفوفی در هم ریخته
از ترس خیانت
از زخم دورویی
از دشنه ای در دست رفاقت!!
آن که صدایش را می شنوی
در پشت سرت
- به هم آوازی سرودی کهنه -
پس از هجومی که تو را می بلعد
در پستوی بی نوری چپیده
و هیچ از تو در یادش نیست
جز حماقتی از تو
به نام ایستــــادن
و تصاویر مُبهمی از صفوف در هم ریخته!
نامت متولـّـد نمی شود
و مرگ شکیباست
زین پس هر بهار، بی تو
بی تو گل می روید و چمن سبز می شود.
امـــّا نامت هر گاه که بیاید
به تداعی روزهای روشن یک رنگی
یادِ ایستادن
یادِ سینه سپر کردن
در اذهان متولـــّد می شود
باری، اگر چه بی تو بهار می آید!!
تبریز/ 1391