میــــلاد

  وقتی که شب ها بلند و متعفن هستند و روزها به اندازه ی تنها یک نفس!: 

  میلاد: 

  باید آن بود که باید باشد 

  و اگر ابر ِوجودت خالی ست 

  باید از بودن و خون باران ساخت! 

  باید آن شد که زمین بارَش را 

  بر سر ِشانه ی تو بتواند 

  از سر خستگی مرده قرون 

  بر سر ِشانه ی تو بگذارد 

  و به طول همه ی ماتم ها 

  - از همان اول پیدایش سوگ- 

  تا به این قصه ی غمگین سیاه گریه ی جانانه کند!.... 

پناه می برم به شعر

  پناه می برم به شعر:  

  زمین گرم و زنده سر کنون چه سرد و خسته است 

  معنی همه بی محتوی زمـان به خلـــسه رفته است 

  گویی همه دواره ای ست جهان گنگ بی هدف 

  دُرّی دگر پرورده نیست به کام این کهنه صدف 

  راهی ز ِنو نمی زنند این رهروان بی خبر 

  غنچه گلی تا وا شود نمی دهد بویی دگـــر 

در این سکوت مـُـرده گی پنـــاه می برم به راز 

تا که شب شیشه صفت ویران شود به دست ساز 

پنــــاه می برم به شعــــر تا که غزل صــــدا کند 

درد دل شکســـــته را صـــــدای او دوا کنــــــد 

  ببین که ساز کهنه ام از نو غزل فغان کند 

  ترانه ای در قلب این پژمرده دل جهان کند 

  آوار یاس باره ای ست هجوم شب به عمق درد 

  پنــاه می برم به تو میـــــان این شبـــــان سرد 

  شاید که با حجم دو دست بتوان جهان اندازه کرد 

  باور کنیم اگر که باز شاید که کاری تــــازه کرد 

  ای گل نوباور من دیگر چنیـــن غمگین مبــــاش 

  من می روم به جنگ شب رنگ شب ننگین مباش 

  باید ز ِنو راهی شد و تا به افق مردانه تاخت 

  باید غم کهنه فروخت باید شروعی تازه ساخت 

در این سکوت مــُرده گی پنـــاه می برم به راز 

تا که شب شیشه صفت ویران شود به دست ساز 

پنـــــاه می برم به شعــــر تا که غزل صدا کنـــد 

درد دل شکسته را صــــــدای او دوا کنـــــــــد. 

آذر ماه ۸۶/ تبـــریز 

خدای سنگی

  به نظر می رسد که شعرها و ترانه های محاوره ای در این دور و زمانه بهتر می توانند با مخاطب   خود ارتباط برقرار کنند و به همین دلیل هم طالب اشعاری با ساختارها و قالب های قدیمی کمتر شده  اند. اما تایید اشعار محاوره ای نمی تواند رد اشعار قالب کهنه باشد. این شعر هم یکی از آن هاست.      

  تقدیم شما: 

  اکنون در سرودن این ترانه کافر عشقت شده ام و بت شکسته ام! 

   خدای سنگی: 

  غریبه بودی با درد کهنه م؛ دردی که دل رو به ناکجا بُرد 

  یه بی تفاوت وقت سقوطم؛ دلم از عشقت تیر جفا خــورد 

  غریبه بودی با راه دورم؛ راهی که از من تا آسمون بود 

  با من ِخسته دل ِسیــاهت چه ناشــــیانه نامهـــربون بود 

  میون غربت وسوسه ی تن؛ هجوم وحشت به نام ِبودن 

  به جــُز فریبی از چشم مستت؛ با دل خسته م چی مونده با من 

  هجوم کوچه شُرشُر بارون؛ من و هراسی از خود تا بیرون 

  میون سینه نشسته بی تو یه قلب خسته با سقف ویرون  

  ستاره بارون ِ چشم نازت؛ من و تن و دل بند ِنیازت 

  خدای سنگی میون دستام؛ من و سجودِ پست ِنمازت. 

  بُتی به دست سادگی ساختم؛ خستگی هامو هیچ نشناختم 

  شعر از شروع بُردنت گفتم؛ قافیه کم بود قافیه باختم 

  میون دستام ای بت عیّار؛ جونمو بردی دست نگهدار 

  تویی که حالا دشمن جونی؛ ای بت سنگی خدایی انگار 

  حالا منم من تــُو بهتِ بردن؛ حسرت چشمم لحظه ی مردن 

  سخته می دونی از تو که یاری خنجر تلخ خصمانه خوردن! 

  یه قبله بودی تــُو باور من؛ آبی به قلب شعله ور من 

  آغاز و پایان برای این دل؛ ای اول من ای آخــر من 

  حالا منم که از تو گسستم؛ اون بتِ نازو یه شب شکستم 

  قبله فروختم کفر خریدم؛ کمر به قتل ِ عشق تو بستم! 

دیماه ۸۶/ تبـــریز