Ləbinə bənzəməseydi meye meyxanələrin
Lalə rəng olmazidi çehrəsi peymanələrin
اگر می میخانه ها به لبت شباهتی نداشتند
چهره ی پیمانه ها که رنگ لاله گون نداشتند
Olmasaydi əgər o şəme cəmalin şoqu
Biri düşməzdi yaxın atəşə pərvanələrin
اگر شوق آن شمع جمالت نبود
حتی یکی پروانه هم نزدیک آتش نمی افتاد
Topla zülfün kimi yığ dövrünə aşiqlərini
Qoyma qalsın belə öz başına divanələrin
عاشقانت را نیز به مانند زلفت به دور خویش جمع کن
نگذار که دیوانگانت چنین به حال خویش باشند
Əhle eşqin bu qədər könlünü incitməzidi
Ruhu olsaydi bu zülf içrə gəzən şanələrin
دل اهل عشق را این قدر آزار نمی دادند
اگر این شانه ها که بر زلفت می گردند، روح داشتند
Səmte meyxanəyə nifrətlə uzaqdan baxma
Gəl yaxından nəzər et zoquna məstanələrin
به سوی میخانه به نفرت و از دور منگر
بیا و از نزدیک نظری بر ذوق مستان انداز
Aşiqin dərdinə biraz yenə meydəndir əlac
Yoxsa kim səbr qılar coruna biganələrin
بر درد عاشق تنها علاج کمی از می هست
وگرنه چه کسی تاب ستم بیگانگان را دارد
Vahid heç olmasa dərd yaridir aləmdə yenə
Bizə rəhm eyləsə mindən biri cananələrin
واحد، درد دنیا دست کم نصف می شود
اگر یک در هزار جانانه ها به ما رحم روا دارند
Əli Vahid