هم وطن دستت را به من بده

می دانم، با این که امکان ندارد این متن را از روی صفحه ی وبلاگم بخوانی اما باز هم برای تو می نویسم، هم وطن! 

بله؛ باز هم زلزله؛ آشوب و تشویش! 

می دانم آن خانه ی کاهگلی پر از صفا فروریخته و تو اکنون آواره و سرگردان و بهت زده، شاید در چادر هلال احمر نشسته ای و گوش به زنگ شنیدن صدای هلیکوپتر یا موتور خودرویی هستی که برایت آذوقه و پوشاک می آورد. می دانم که شب ها از صدای زوزه ی گرگ ها خوابت نمی برد و هر لحظه هراس از هر چه ترسنــــاک است رهایت نمی کند. می دانم عزیزانت، نزدیک ترین کسانت در یک چشم بر هم زدن از کنارت پر کشیده اند و تو هنوز در بهت از دست دادن شان سر در گریبانی. نه تاب تحمل داری و نه قدرت فریاد. نه حال گریستن داری و نه جرأت ریختن این غم بزرگ در درونت که از درون ویرانت می کند. اما ببین! بدان و به گفته ام یقین داشته باش که ما، مردمی که از جنس خودت هستیم، اگر چه در خانه های بتونی و آجری خودیم و از بُعد مسافت شاید کیلومترها دور از تو باشیم، اما قلب مان به عشق تو می تپد. دردمان درد توست و التهاب چشم های نگرانت نگران مان می کند. ما همراه و هم رنج توایم در این ویرانی. ما هم اشک و هم زخم توایم در این آزمون. ایستگاه های خودجوش مردمی را در کنار ایستگاه های پذیرش دولتی ببین که مردم در مقابل شان صف کشیده اند و هر کس هر چه از دستش بر می آید از برایت تقدیم می کند. این جا در تبریز! کمی آن طرفتر در ارومیه و اردبیل؛ دورتر در تهران و خلاصه در جای جای این سرزمین. ما هر چه در توان داریم برایت انجام می دهیم تـــــا غم از دست دادن عزیزانت، تنها غمی باشد که به آن اندیشه می کنی. هم وطن دستت را به من بده و برخیز؛ وقت نشستن نیست!... 

و اکنــــون با توام دوست و هم وطنی که دورتر از این پریشــــانی که گریبانگیـــــر مردم آذربایجان شده است، کیلومترها دورتر نوشته ام را می خوانی. وسعت حادثه بسی فراتر از آنی است که به چشم می خورد. بیا دست به دست هم دهیم و با دستان مان پلی بسازیم برای نجات نسل انسان در این مقطع. هم وطن تو هم دستت را به من بده تا غبار آوار را از روی آذربایجان بزداییم. 

هم وطن تو: امیر / تبریز