Doğruklara Sevdalandım (عاشق راستی ها شدم): احمد کایا

:Doğruklara Sevdalandım 

عاشق راستی ها شدم: 

Filiz filiz harelendim dağlara uymak için 

Kan gölünde kurulandım hayatı duymak için 

Kavgalara kuyulandım sabaha varmak için 

شاخه به شاخه رنگ به رنگ شدم برای موافق شدن با کوه ها 

در دریای خون خشکیدم برای شنیدن زندگی 

در غوغاها دفن شدم برای رسیدن به فردا. 

Kekik kokusu duydum 

Kekik kokusu koynunda huysuz gecenin 

Uyandım birden bire 

Haydi dedim yüreğim gidelim bu şehirden 

Bu şehir koparmak istiyor beni özlemlerimden 

Yorgunum çünkü yorgunluğumun 

Yaşamak gibi bir anlamı var 

Yinede yaşamaktan duyduğum mutluluğun tadına 

düşmanlarım ulaşamazlar 

بوی آویشن به مشامم خورد 

بوی آویشن در گریبان شب ِکج خلق 

به یکباره از خواب پریدم 

گفتم که ای دل بیا برویم از این شهر 

این شهر مرا جدا کردن می خواهد از آرزوهایم 

خسته ام؛ چرا که همچون زندگی کردن مفهومی دارد خستگی من 

باز هم آن خوشبختی که از زندگی کردن شنیده ام 

دشمنانم به طعمش دست نخواهند یافت. 

.... 

Katarlar gelir geçer bir geceden bir geceye 

Yüreğim yare yare iz bırakır bin acıya 

Gün olur şafaklanır karanlıklar bin parçaya 

قطارها می آیند و می گذرند از شبی به شبی 

قلبم زخم دار است و ردپایی می گذارد برای هزار تلخی 

روزی فرا می رسد که تاریکی ها به هزاران تکه شفق می زنند. 

Denizlerde dalgalandım taşları oymak için 

Doğruklara sevdalandım ışığa doymak için 

Irmaklarda durulandım dağları duymak için 

در دریاها موج زدم برای ساییدن سنگ ها 

عاشق راستی ها شدم برای اشباع شدن از نور 

در چشمه ها زلال شدم برای شنیدن کوه ها 

Bir kuş çiz yavrum yüzüme göz yaşınla 

Bir kuş tel tel kipriklerim kanat olsun 

Bir kuş çırpınan kalbi dudağımda 

Bir kuş yavrum sıcaklığın beni bulsun 

Bahar gelmiş balam benim 

Bahar gelmiş dayanmış 

Dalda yaprak bebeciğim suda köpük uyanmış 

Kuzulara özenmiş kızım benim 

Körpe sesler dinlenmiş 

Ay ışığında yanmış yavrucuğum 

Onun için beyazmış 

یک پرنده بکش با اشک هایت عزیزم بر گونه ی من 

پرنده ای که مژه هایم برایش تک به تک پروبال شوند 

پرنده ای که قلب تقلا کننده اش بر لبانم باشد 

پرنده ای که عزیزم گرمایش مرا بیابد 

بهار آمده، فرزندم؛ بهار آمده و مانده 

بر شاخه برگ ِنوزاد 

و بر آب کف، بیدار شده 

دختر من به بره ها دقت کرده( رسیده) 

صداهای نوزادی به صدا درآمده اند 

عزیز من در روشنایی مهتاب سوخته است 

برای همین هم سفید ِسفید است. 

Şarkılar gelir geçer bir heceden bir heceye 

Yüreğim yare yare yankılanır bin acıya 

Gün olur ufalanır karanlıklar bin parçaya 

ترانه ها می آیند و می گذرند از هجایی به هجای دیگر 

قلبم زخم دار است و در هزار تلخی بازتاب می یابد 

روزی فرا می رسد که تاریکی ها به هزاران تکه تقسیم می شوند. 

Söz: Nihat. Behram 

Müzik: Ahmet. Kaya