:Mor Salkımlı Sokak
کوچه ی خوشه های تیره:
Seni düşündüm yine bu akşam üstü
Gelmedin mor salkımlar sana küstü
دوباره به تو اندیشیدم در این غروب
تو نیامدی و خوشه های تیره ی انگور از تو روی گردان شدند
Umutsuz bekledim sabaha kadar
O çok sevdiğin yağmurlar bile sustu
نااُمیدانه تو را تا صبح فردا به انتظار نشستم
حتی آن باران هایی که تو خیلی دوست داشتی هم تمام شدند
....
Seni düşündüm çıldırdım yine
Kahır ettim seni benden çalan geceye
تا به تو اندیشیدم دوباره دیوانه گشتم
به شبی که تو را از من ربود خشم گرفتم
Seni sordum yastığıma seni sordum boş odama
Hesap sordum yumruklarımla duvarlara
تو را از بالینم پرسیدم؛ تو را از اتاقم پرسیدم
با مشت هایم از دیوارها حساب پرسیدم
Mor salkımlı sokakta ellerimi tut
Okşa yine saçını dizimde uyut
در کوچه ی خوشه های تیره دستانم را بگیر
گیسوانت را بر زانوانم قرار بده و بخواب
Ne çok severmişim gidince anladım
Bu serseri gecelerde sana ağladım
تا تو رفتی دانستم که چقدر زیاد دوستت داشته ام
در میان این شب های لااُبالی برایت گریستم
Bu akşamda sensizliği anlarsa içtim
Kayb ettikten sonra anliyor insan
Meğerse hiç kimseni senin kadar sevmemişim
Birdaha sen en güzel yerinde biten o rüya
Yeniden yaşanır istesen
?Yıldızları sermezmiğim ayaklarına
?Geldiğin yollara toz olmazmıyım
Yine şafak söküyor
Uykuları unuttuğum gözlerim yine tavanda
Ne vardı diyorum ah
Bir ölseydim sonunda şarkı önüne hasret sözümde sazım
Şimdi yüzün eşkalimde güvenim
Ve ben hala mor salkımlı sokakta bıraktığın yerdeyim
تا بی تو بودن را در این غروب دریافتم، نوشیدم
پس از گم کردن متوجه می شود انسان
واقعا" که هیچ کس را به اندازه ی تو دوست نداشته ام
یک بار دیگر، تو، آن رویایی که در بهترین جایش تمام می شود
از نو می شود اگر تو بخواهی
ستاره ها را بر راهت فرش نمی کنم آیا؟
غباری بر راهی که تو می آیی نمی گردم آیا؟
دوباره شفق سر می زند
چشمانم که خواب را از یاد برده اند هنوز خیره به سقف هستند
«چه چیزی وجود دارد؟» می گویم؛ آه
دست آخر اگر می مُردم در مقابل ترانه از حسرت بیان و ساز
اکنون سیمایت در پیش رویم واضح می شود
و من هنوز در کوچه ی خوشه های تیره ی انگور
مانده ام در جایی که رهایم کرده ای.
Fatih. Kıssaparmak
خیلی زیبا بود این شعر
باید قدر عافیت دانست وگرنه پشیمانی سودی نخواهد داشت .
و اما آیا ما واقعاً چرا بعضی چیزها که داریم بعد یک مدت عادی میشوند و حتی گاهاً زجر آور ولی وقتی از دست می دهیم تازه پی مبریم چقدر آنها را دوست داشتیم و می خواهیم .
رفت در ظلمت غم آن شب و شب های دگرهم
نگرفتی دگر از عاشق آزرده خبر هم
نکنی دیگر از آن کوچه گذر هم
بی تو اما به چه حالی من از آن کوچه گذشتم!!