شیخ فخرالدین ابراهیم بن بزرجمهر بن عبدالغفار همدانی فراهانی معروف و مشهور
به ((عراقی)) از مشایخ بزرگ و از شاعران بلند مرتبه ی ایران در قرن هفتم هجری
است. در زیر یکی از شیواترین و معروف ترین غزل های او را می خوانید:
ز دو دیده خون فشانم ز غمت شب جدایی
چه کنم که هست این ها گل خیر آشنــایی
....
...
همه شب نهاده ام سر چو سگان بر آستانت
که رقیب درنیـــــاید به بهـــــانه ی گــــدایی
مژه ها و چشم یـــارم به نظر چنـــان نماید
که میان سنبلــستان چرد آهــــوی ختــــایی
در ِگلسِـتان چشمم ز چه رو همیشه بازست
به امید آن که شـــاید تو به چشم من درآیی
سر ِبرگ ِگل ندارم به چه رو روم به گلشن
که شنیده ام ز گل ها همه بوی بی وفـــایی
به کدام مذهب است این به کدام ملت است این
که کشند عاشقی را که تو عاشقم چرایی؟؟
به طواف کعبه رفتـــم به حـــرم رهم ندادند
که برون در چه کردی به درون خانه آیی؟؟
به قمارخانه رفتم همه پاکبــــاز دیـــدم
چو به صومعه رسیدم همه زاهد ریایی
در ِدیر می زدم من که یکی ز ِدر درآمد
که: درآ درآ عراقی که تو خاص از آن ِمایی.
سلام دوست مهربون خوشحال میشم منو به اسم بهار سبز میتونی لینک کنی منم شمارو لینک کردم