تقدیم به یاور همیشه مومنم؛
سال ها پیش که به دنیا این گونه می نگریستم، دوروبرم چقدر تاریک بود. به یاد آن سال ها، هر چند تاریک:
Ben insan değil miyim
Ben kulun değil miyim
Tanrım dünyaya beni sen attın
Çile çektirdin derman arattın
مگر من انسان نیستم؟
مگر من بنده ات نیستم؟
خدای من؛ تو مرا به دنیا انداختی
درد کشاندی؛ به جست و جوی درمان واداشتی
Madem unutacaktın
Beni neden yarattın
وقتی که از یادم خواهی برد
چرا مرا آفریدی
Bende mutlu olmak istemez miydim
Şu yalancı dünyada
Yüce adalet böyle olur mu
Tanrı kulunu hiç unutur mu
آیا من نیز خوشبخت بودن نمی خواستم
در این دنیای دروغین؟
آیا عدالت بزرگ چنین می شود؟
آیا آفریدگار بنده اش را هیچ فراموش می کند؟
Bende gülmek isterim
Bende sevmek isterim
من هم خندیدن می خواهم
من هم عشـــق می خواهم
Önce ne verdin sonra ne aldın
Onun peşinden neden ağlattın
Beni sen kullarına oyuncakmu yarattın
اول چه دادی؛ بعد چه گرفتی
از پس او برای چه مرا گریاندی؟
آیا تو مرا برای بندگانت بازیچه ای آفریدی؟
Bende mutlu olmak istemez miydim
Şu yalancı dünyada
Yüce adalet böyle olur mu
.Tanrı kulunu hiç unuturmu
آیا من نیز خوشبخت بودن نمی خواستم
در این دنیای دروغین؟
آیا عدالت بزرگ چنین می شود؟
آیا آفریدگار بنده اش را هیچ فراموش می کند؟