Emm Oğlu (پسر عمو): فردی تایفور

Bu kadeh senin şerefine emm oğlu

O türküyü bir daha çal gene çal

Karşı dağı duman oldu buz oldu

Uzun ömrüm yar yolunda kıs oldu

Sazına vuran eline kurban

Allahına kurban emm oğlu

این قدح به سلامتی تو، پسر عمو

آن ترانه را یک بار دیگر بنواز؛ باز هم بنواز

کوه های روبرو مه آلوده شدند؛ یخ زدند

عمر درازم به راه یار کوتاه شد

قربان دستت که بر سازت می زند

قربان خداوندگارت، پسر عمو

Bende bu dağların nesine geldim

Meleşir kuzular sesine geldim

Bir garip ölmüşte yasına geldim

.Geldim emm oğlu

چرا من هم به این کوه ها آمدم

به صدای هم ناله گی بره ها آمدم

به سوگواری مرگ غریبی آمدم

آمدم؛ پسر عمو

Gözleri sim siyahdı emm oğlu

Bende ona tutuşmuştum yanmıştım

Kanatlı kapının demir sürgüsü

Melek melek saçlarının örgüsü

Sazına vuran eline kurban

Allahına kurban emm oğlu

چشمانش سیاه سیاه بودند پسر عمو

من هم به همان ها شیفته بودم و سوخته

به سان کوبه ی در لنگه دار

چون فرشتگان، گیسوان بافته شده اش بودند

قربان دستت که بر سازت می زند

قربان خداوندگارت، پسر عمو

Bende bu dağların nesine geldim

Meleşir kuzular sesine geldim

Bir garip ölmüşte yasına geldim

.Geldim emm oğlu

چرا من هم به این کوه ها آمدم

به صدای هم ناله گی بره ها آمدم

به سوگواری مرگ غریبی آمدم

آمدم؛ پسر عمو

Yüce dağ başında yayılır atlar

Yar mendil işlemiş ikiye katlar

Mezarın üstünde beş karış ot var

Bitmeyince gönül yardan ayrılmaz

Ayrılmaz emm oğlu! Ayrılmaz

اسب ها بر قله ی کوه های بلند می خرامند

یار دستمال دولا بافته است

بر روی مزارش پنج وجب سبزه روییده است

تا تمام نشود، دل از یار جدا نمی شود

دل جدا نمی شود پسر عمو؛ جدا نمی شود.

گئتمه ترسا بالاسی: شهریار

اذن وئر توی گئجه سی من ده سنه دایه گلیم

ال قاتاندا سنه مشاطه، تماشــــایه گلیم

سن بو آیلی گئجه ده سیره چیخان بیر سرو اول

اذن وئر، من ده دالونجا سورونوب سایه گلیم

منه ده باخدین او شهلا گؤزوله، من قارا گون

جرئتیم اولمادی بیر کلمه تمنایه گلیم

من جهنم ده ده باش یاسدیقا قویسام سنیله

هئچ آییلمام کی دوروب جنت مأوایه گلیم

ننه قارنیندادا سنله اکیز اولسیدیم اگر

ایسته مزدیم دوغولب بیرده بو دونیایه گلیم

سن یاتیب جنتی رؤیاده گؤرنده گئجه لر

من ده جنت ده قوش اوللام کی او رؤیایه گلیم

قیتلیغ ایللر یاغیشی تک قورویوب گؤز یاشیمیز

کوی عشقینده گره ک بیرده مصلایه گلیم

سن ده صحرایه ماراللار کیمی بیر چیخ نولی کی

من ده بیر صیده چیخانلار کیمی صحرایه گلیم

آللاهوندان سن اگر قورخمویوب اولسان ترسا

قورخورام من ده دؤنوب دین مسیحایه گلیم

شیخ صنعان کیمی دونقوز اوتاریب ایللرجه

سنی بیر گؤرمه ک ایچون معبد ترسایه گلیم

یوخ صنم، آنلامادیم، آنلامادیم حاشا من

بوراخیم مسجیدیمی سنله کیلیسایه گلیم

گل چیخاق طور تجلایه سن اول جلوه ی طور

من ده موسی کیمی او طور تجلایه گلیم

شیردیر شهریارین شعری الینده شمشیر

کیم دئیه ر من بئله بیر شیریله دعوایه گلیم؟

من آن پیرم: شهریار

دل و جانیکه دربردم من از ترکان قفقازی
به شوخی می‌برند از من سیه چشمان شیرازی
 
من آن پیرم که شیران را به بازی برنمیگیرم
تو آهووش چنان شوخی که با من میکنی بازی
 
بیا این نرد عشق آخری را با خدا بازیم
که حسن جاودان بردست عشق جاودان بازی
 
ز آه همدمان باری کدورتها پدید آید
بیا تا هر دو با آیینه بگذاریم غمازی
 
غبار فتنه گو برخیز از آن سرچشمه‌ی طبعی
که چون چشم غزالان داند افسون غزل سازی
 
به ملک ری که فرساید روان فخررازیها
چه انصافی رود با ما که نه فخریم و نه رازی
 
عروس طبع را گفتم که سعدی پرده افرازد
تو از هر در که بازآیی بدین شوخی و طنازی
 
هر آنکو سرکشی داند مبادش سروری ای گل
که سرو راستین دیدم سزاوار سرافرازی
 
گر از من زشتی بینی به زیبائی خود بگذر
تو زلف از هم گشائی به که ابرو در هم اندازی
 
به شعر شهریار آن به که اشک شوق بفشانند
طربناکان تبریزی و شنگولان شیرازی