İtki Etiraf (اعتراف گمشده): زلیمخان یعقوب

Nisgildi ürəkdə ağrıdı canda
Bir görün nə qədər vaxt itirmişəm
Özümü tapmışam vaxtı tapanda
Vaxti itirəndə baxt itirmişəm

 

حسرت است در دل، درد است در جان
ببینید من چقدر وقت گم کرده ام
خویش را یافته ام به گاه یافتن وقت
به گاه گم کردن وقت، بخت را گم کرده ام

Yaza bilmədiğim anlar saatlar
Qarışdı gözümün yaşına getti
Eşitsə qələmin ürəği çatlar
Bu gündə beləcə boşuna getti

 

لحظه ها و ساعت هایی که نتوانستم نوشت
با اشک چشمانم قاطی شدند و رفتند
اگر قلم این را بشنود قلبش چاک می شود
امروز هم این چنین به هیچ گذشت

Nə ay qaydası nə il dönəsi
Yuvadan pərikən quşdu qayıtmaz
Günəş batasiydi ocaq sönəsi
Zaman əllərindən uçdu qayıtmaz

 

نه ماه بازمی گردد و نه برای سال بازگشتی هست
پرنده ای پر زده از لانه است که باز نمی گردد
خورشید غروب کردنی بود و اجاق خاموش شدنی
زمان که از دستت پرید، باز نمی گردد

Tez yorulur ürək tez üzülür can
Ay nə qimətlidi gün nə bahadi
Heyif ki vaxtında dərk etmir insan
Sən yağlı tikəsən vaxt əjdahadi

 

دل زود خسته می شود؛ جان زود از پا در می آید
ماه چقدر قیمتی است؛ روز چقدر گران است
افسوس که انسان به گاهش درک نمی کند
تو لقمه ی چربی هستی و وقت اژدهاست

Dərd dalğa dalğadi ğam şələ şələ
Vaxtsız saçımıza ələndi dənlər
Zamanın tüküdə tərpənmir hələ
Özünü öldürür vaxt öldürənlər

 

درد موج به موج است؛ غم خورجین خورجین
بی وقت بر گیسوان مان سفیدی نشست
هنوز موی زمان هم تکان نخورده است
خویش را می کشند آنان که زمان را می کشند

İtirdim ən şirin arzularımın
Kölgədə birini gündə birini
Köçürə bilmədim ağ varaqlara
Qəlbimdən keçənin mində birini

 

یکایک آرزوهای شیرینم را گم کردم
یکی را در سایه و یکی را در آفتاب
نتوانستم نوشت در ورق های سفید
یک در هزار آن چه از دلم گذشت

Yüz yerə baş vurdum min yerə vardım
Top kimi daşlardan daşlara dəydim
Nələr yaradardım nələr yazardım
.Vaxtında vaxtımı itirməsəydim

 

به صد جا سر زدم به هزار جا در آمدم
به مانند توپ از سنگی به سنگی خوردم
چه ها که می توانستم خلق کنم؛ چه ها که می نوشتم
اگر به وقتش وقتم را گم نمی کردم.

Zəlimxan. Yəqub (2004)  Feb

Beni Bul Anne (مرا پیدا کن مادر): احمد کایا

Dün gece gördüm düşümde

Seni özledim anne

Elin yine ellerimde

Gözlerin ağlamaklı

Göz yaşlarını sildim anne

دی شب در رؤیایم دیدم

تو را آرزو کردم مادر

دستت در دستانم دوباره

چشمانت گریــــان

اشک هایت را پاک کرد م مادر

Camlar düştü yerlere

Elim elim kan içinde

Yanıma gel yanıma anne

شیشه ها بر زمین افتادند

دستم، دستم غوطه ور در خون

به کنارم بیا؛ به کنارم مادر

İki yanımda iki polis

Ellerim kelepçede

.Beni bul beni bul anne

در دو سویم دو پلیس

دستانم در دستبند

مرا پیدا کن؛ مرا پیدا کن مادر.

Dün gece gördüm düşümde

Seni özledim anne

Gözlerinden akan bendim

Düştüm göğsüne

?Söyle canın yandımı anne

دی شب در رؤیایم دیدم

تو را آرزو کردم مادر

من بودم که از چشمانت سرازیر می شدم

به پیش رویت افتادم

بگو آیا درونت سوخت مادر؟

Camlar düştü yerlere

Elim elim kan içinde

Yanıma gel yanıma anne

شیشه ها بر زمین افتادند

دستم، دستم غوطه ور در خون

به کنارم بیا؛ به کنارم مادر

İki yanımda iki polis

Ellerim kelepçede

.Beni bul beni bul anne

در دو سویم دو پلیس

دستانم در دستبند

مرا پیدا کن؛ مرا پیدا کن مادر.

Söz; Müzik: Ahmet. Kaya

Azadlıq (آزادی): زلیمخان یعقوب

Gözümü açandan başımın üstə
Qadağa görmüşəm qapaz görmüşəm
Millət köləlikdə vətən qəfəsdə
Böyük azadlıqı lap az görmüşəm

از وقتی چشم باز کرده ام بر بالای سرم
قدغن دیده ام؛ دگمه سردست دیده ام(اشاره به نظامی گری شوروی سابق)
ملت در بردگی؛ وطن در قفس
آزادی بزرگ را خیلی کم دیده ام

Qanla suvarılıb qəlbin şadlığı
Ümidi sındırıb eşqi qırıblar
Bütöv görməmişəm mən azadlığı
Bir damla su kimi dadızdırıblar

شادی دل با خون سیراب شده است
امید را شکسته اند؛ عشق را بریده اند
آزادی را من که کامل ندیده ام
به مانند قطره آبی فقط چشانده اند

Haqqa qovuşdurar haq diyən kəsi
Azadlıq şamının şöləsi olmaq
Ağırdı kiminsə müstəmləkəsi
Çətindi kiminsə köləsi olmaq

آن را که کلام حق می گوید به حقیقت می رساند
شعله ی شام آزادی بودن
گران است ملک (مستملک) یکی بودن
سخت است برده ی یکی بودن

Nəyimə çatmazdi varım varlığım
?Öz ağlım öz əlim öz başım olsa
Hamıya yetərdi bəxtiyarlığım
Öz damım divarım öz daşım olsa

داشته هایم کفاف چه چیزم را نمی داد
اگر فکر خودم بود و به حال خود بودم(کسی به پایم نمی پیچید)
خوشبختی ام برای همه کافی بود
اگر سقف و دیوار و سنگ از خودم بود

Azadlıq sözlərin ən müqəddəsi
Dəyəri qiməti bahadan baha
Gözümün işığı qəlbimin səsi
Mən onu əlimdən vermərəm daha

آزادی مقدس ترین سخن هاست
ارزش و قیمتش گران ترین است
نور چشمم و آوای قلبم است
آن را هیچ گاه از دست نخواهم داد دیگر

Qoyaq nuqtəsini həsrətin yasın
Tanrılar güvənsin bu şadlığıma
Azadlıq heç zaman qurban olmasın
Mən qurban kəsilim azadlığıma

نقطه ی پایان بر حسرت و عزا بگذاریم
خدایان بر این شادی ام اعتماد کنند(اطمینان کنند)
آزادی هیچ گاه قربانی نشود
من فدای آزادی شوم.

Zəlimxan. Yəqub