Kürün sinəsində tikilir saray
Uzanır hər yana qızıl telləri
Səhərlər ağ günəş axşamlarsa ay
Burda səlamlayır bizim elləri
Çırağban olduxca milim muganım
Güləcək sevinclə Azərbaycanım Azərbaycanım
Burda bu səhrada söylədikcə su
Əsərdi üstünə isti küləklər
İndi babaların istək arzusu
Açar bu yerlərdə solmaz çiçəklər
Çırağban olduxca milim muganım
Güləcək sevinclə Azərbaycanım Azərbaycanım
Böyükdür yurdumun adı şöhrəti
Dünyaya səs salmış gücü zəhməti
Xalqım atasından alar qudrəti
Komunizmi burur tunc əlləriylə
Çırağban olduxca milim muganım
Gülürmi fərəhlə Azərbaycanım Azərbaycanım
سینه ام زآتش دل در غم جانانه بسوخت
آتشی بود در این خانه که کاشانه بسوخت
تنم از واسطه ی دوری دلبر بگداخت
جانم از آتش مهر رخ جانانه بسوخت
هر که زنجیر سر زلف پری رویی دید
دل سودا زده اش بر من دیوانه بسوخت
سوز دل بین که ز بس آتش اشکم دل شمع
دوش بر من ز سر مهر چو پروانه بسوخت
آشنایی نه غریب است که دلسوز من است
چون من از خویش برفتم دل بیگانه بسوخت
خرقه ی زهد مرا آب خرابات ببُرد
خانه ی عقل مرا آتش خُمخانه بسوخت
چون پیاله دلم از توبه که کردم بشکست
همچو لاله جگرم بی می و پیمانه بسوخت
ماجرا کم کن و بازآ که مرا مردم چشم
خرقه از سر به در آورد و به شکرانه بسوخت
ترک افسانه بگو حافظ و می نوش دمی
که نخفتیم شب و شمع به افسانه بسوخت.
یا من عجب فتادم یا تو عجب فتادی
چندین قدح بخوردی جامی به من ندادی
تو از شراب مستی من هم ز بوی مستم
بو نیز نیست اندک در بزم کیقبادی
بسیار عاشقان را کشتی تو بی گناهی
در رنج و غم نکشتی کشتی ز ذوق و شادی
ای تو گشاد عالم ای تو مراد آدم
خانه چرا گرفتی در کوی بی مرادی
زیرا چراغ روشن در ظلمت شب آید
درمان به درد آید اینست اوستادی
بستی زبان و گوشم تا جز غمت ننوشم
نی نکته عمیدی نی گفته عمادی
تبریز شمس دین را خدمت رسان زمستان
سجده کن و بگویش او حشت یا فوادی.