Her kim ki kıskanclık gölünde yüzer
Bilsin ki ulaşamaz o kaf dağına
Bülbül ki aşk denizlerinde gezer
Uçamaz ki başka güllerin narına
هر کس که در برکه ی حسادت شنا کند
بداند که نمی تواند به کوه قاف رسید
بلبلی که بر روی دریاهای عشق بپرد
بر فراز دریاهای دیگر که نمی تواند بپرد
Her kim ki bencillik dağına tırmanır
Bilsin ki kaderi yalnız kalmaktır
Her kim ki hırs ovalarında saklanır
Avladım zanneder ama kendi avlanır
هر کس که از کوه خودخواهی بالا برود
بداند که سرنوشتش تنها ماندن است
هر کس که در دشت طمع پنهان می شود
می پندارد که صید می کند اما خویش صید می شود
Her kim ki hakikat ormanında bekler
Bilsin ki hatasız çıkamaz yarına
Her kim ki inkar limanında demirler
Eremez hiç bir zaman gönlünün sırrına
Her kim ki ayrılık vadisinde durur
Bilsin ki ne ararsa kendinde durur
هر کس که در جنگل حقیقت منتظر بماند
بداند که بدون خطا نمی تواند به فردا برسد
هر کس که در بندر انکار لنگر بیندازد
هیچ گاه نمی تواند به سرّ درونش برسد
هر کس که در وادی تنهایی می ایستد
بداند که هر چه بجوید در خویش می یابد
Biz milyonlarca kuştuk kaf dağına kanat açtık
Acı çektik yaralandık bilmiyorduk aldandık
Kimimiz yollarda kaldık dünya malına kandık
Kimimiz sebat ettik yedi vadiyi aştık
ما میلیون ها پرنده بودیم که به سوی کوه قاف پر گشودیم
درد کشیدیم؛ زخمی شدیم؛ اما نمی دانستیم که فریب خورده ایم
چه کسانی از ما که در راه ها ماندیم و به مال دنیا فریفته شدیم
چه کسانی از ما که ثابت قدم بودیم و هفت صحرا را گذشتیم
Gönül bu durmaz uçar zaman mekan tanımaz
Uzun yol yolcusudur bulmadan aşkı durmaz
Gönül bu durmaz uçar uzak yakın tanımaz
Gönül yol yorgunudur yanmadan huzur bulmaz
Gönül durma uç
Yorulma uç
.Yılma uç
دل است این، نمی ایستد و پرواز می کند؛ زمان و مکان نمی شناسد
رهروی راه های طولانیست، پیش از یافتن عشق باز نمی ایستد
دل است این، نمی ایستد و پرواز می کند؛ دور و نزدیک نمی شناسد
دل خسته ی راه هاست؛ پیش از سوختن به آرامش نمی رسد
ای دل، نمان؛ پرواز کن
خسته نشو؛ پرواز کن
بی ترس باش؛ پرواز کن.
Candan. Erçetin
هواخواه توام جانا و می دانم که می دانی
که هم نادیده می بینی و هم ننوشته می خوانی
ملامت گو چو دریابد میان عاشق و معشوق
نبیند چشم نابینا خصوص اسرار پنهانی
بیفشان زلف صوفی را به پابازی و رقص آور
که از هر رقعه ی دلقش هزاران بت بیفشانی
گشاد کار مشتاقان در آن ابروی دلبند است
خدا را یک نفس بنشین گره بگشا ز پیشانی
ملک در سجده ی آدم زمین بوس تو نیت کرد
که در حسن تو چیزی یافت بیش از طور انسانی
چراغ افروز چشم ما نسیم زلف جانان است
مباد این جمع را یارب غم از باد پریشانی
دریغا عیش شبگیری که در خواب سحر بگذشت
ندانی قدر وقت ای دل مگر وقتی که درمانی
ملول از همرهان بودن طریق کاروانی نیست
بکش دشواری منزل به یاد عهد آسانی
خیال چنبر زلفش فریبت می دهد حافظ
نگر تا حلقه ی اقبال ناممکن نجنبانی.
Öyle dudak büküp hor gözle bakma
Bırak küçük dağlar yerinde dursun
Çoktan unuturdum ben seni çoktan
Ah bu şarkıların gözü kör olsun
این چنین لب برچیده به حقارت نظر مکن
بگذار تا کوه های کوچک در جای خود بمانند
از خیلی پیشتر از یاد می بردم تو را
آه؛ چشم این ترانه ها کور باد(که نگذاشتند)
Güzelsen güzelsin yokmu benzerin
Goncadır ilk hali bütün güllerin
Aklımda kalmazdı yüzün ellerin
Ah bu şarkıların gözü kör olsun
زیبا هستی؛ زیبا هستی و آیا چون تویی وجود ندارد؟
که ابتدای تمام گل ها غنچه بودن است
سیمایت و دستانت در خاطرم نمی ماند
آه؛ چشم این ترانه ها کور باد
Bir gülüşün var ki kaş çatar gibi
En sıcak sözlerin azarlar gibi
Hiç bağlanır mıydım çocuklar gibi
Ah bu şarkıların gözü kör olsun
لبخندی داری که گویی اخم کردن است
گرم ترین سخنانت گویی آزار می دهند
آیا به مانند کودکان چنین دلبسته می شدم؟
آه؛ چشم این ترانه ها کور باد
Sonunda tuz bastın gönül yarama
Nice dağlar koydun nice arama
Seni terk edip de gitmek var ama
Ah bu şarkıların gözü kör olsun
دست آخر به زخم دلم نمک پاشیدی
چگونه در بین مان کوه ها(فاصله ها) قرار دادی
تو را ترک کردن و رفتن می شود اما
آه؛ چشم این ترانه ها کور باد.
Emel. Sayın