چرا وقتی که آدم تنهــــا میشه
غم و غصه ش قد یک دنیا میشه
میره یه گوشه ی پنهون می شینه
اون جا رو مثل یه زندون می بینه
غم تنهایی اسیرت می کنه
تا بخوای بجنبی پیرت می کنه
وقتی که تنها میشم اشک تو چشهام پر می زنه
غم میاد یواش یواش خونه ی دل در می زنه
یاد اون شب ها می افتم زیر مهتاب بهار
توی جنگل لب چشمه می نشستیم من و یار
غم تنهایی اسیرت می کنه
تا بخوای بجنبی پیرت می کنه
میگن این دنیا دیگه مثل قدیما نمیشه
دل این آدما زشته دیگه زیبا نمیشه
اون بالا باد داره زاغ ابرها رو چوب می زنه
اشک این ابرها زیاده ولی دریا نمیشه
غم تنهایی اسیرت می کنه
تا بخوای بجنبی پیرت می کنه.
Yüreğimi parça parça ayırdın
Biri Kerbelanın çölünde kaldı
Biri yola çıktı Şam diyarına
Biri Muaviye elinde kaldı
قلبم را به پاره هایی جدا کردی
یکی در صحرای "کربلا" ماند
یکی به راه فراز آمد به سوی دیار "شام"
یکی در دستان "معاویه" ماند
Biri gitti Hacıbektaş yurduna
Takılıpta erenlerin ardına
Biri Pirsultanın düştü derdine
Biri Hızırpaşa elinde kaldı
یکی به سرزمین "حاجی بکتاش" در آمد
افتان و خیزان از پی فرزانگان
یکی به درد "پیرسلطان" دچار شد
یکی در قوم "حضرت خضر" ماند
Biri Börklüceylen yanarken köze
Biri Bedrettinle vardı Sereze
Biri Nazımilen geldi gözgöze
Biri ozanların dilinde kaldı
یکی سوزان به به روی اخگرها به همراه "بورکلوجه"
یکی همراه با "(شیخ) بدرالدین" به "سره ز" رسید
یکی با "ناظم (حکمت)" رو به رو افتاد
یکی بر زبان نوازندگان (عاشیق ترک) ماندگار شد
Biri dalgasında Karadenizin
Biri Nesimi ardına yüzdü
Kan deryalarında birini ezip
.Biri Kızıldere yolunda kaldı
یکی در موج های "کارادنیز"(دریای سیاه) مانده
یکی به دنبال "نسیمی" شنا کرد
یکی در دریاهای خون پایمال شد
یکی بر راه "کیزیل دره"(دره ی سرخ) ماند
Biri sır vermeyip serinden oldu
Biri çiçekidi Munzurda soldu
Biri yıldız gibi gözden kayb oldu
Biri nurhalkların gönlünde kaldı
یکی سرّ نداد و از سر ِخویش شد
یکی گلی بود و در "مونزور" پژمرد
یکی به سان ستاره ای از چشم پنهان شد
یکی در یاد مردم اهل نور ماند
Biri dedi sayılmayız parmakla
Biri dedi tükenmeyiz kırmakla
Biri dedi ölürmüyüm vurmakla
Biri can ağacının dalında kaldı
یکی گفت به انگشت شمارش نمی شویم
یکی گفت با قتل عام کردن تمام نمی شویم
یکی گفت آیا با زدن من می میرم مگر؟
یکی بر شاخه ی درخت جان(!!) ماند
Biri dedi unuttunmu Maraşı
Orda aktı mazlumların gözyaşı
Biri ileriyle yürüttü başı
Biri bedenimin solunda kaldı
یکی گفت آیا "ماراش" را از یاد برده ای؟
که در آن جا اشک ستم دیدگان سرازیر شد
یکی سر جلوتر از بدن شتافت
یکی در سمت چپ ِجسدم ماند
Biri karanlıktan çıkıp bağırır
Biri canlı aydınlığa sevinir
Biri Yunusile hakkı çağırır
.Biri Kaplaninin telinde kaldı
یکی از تاریکی بیرون آمده و هوار می کشد
یکی از روشنایی طبیعی و زنده خوشحال می شود
یکی همراه با "یونس" خدای را صدا می زند
یکی هم در گیر و دار سیم ساز "کاپلانی" ماند.
Söz: Kaplani
Müzik: Musa.Eroğlu
وقتی که دستای باد، قفس مرغ گرفتارو شکست
شوق پروازو نداشت
وقتی که چلچله ها خبر فصل بهارو می دادن
عشق آوازو نداشت
دیگه آسمون براش فرقی با قفس نداشت
واسه پرواز بلند تو پرش هوس نداشت
شوق پرواز توی ابرها سوی جنگل های دور
دیگه رفته از خیال اون پرنده ی صبور
اما لحظه ای رسید
لحظه ی پریدن و رها شدن میون بیم و امید
لحظه ای که پنجره بغض دیوارو شکست
نقش آسمون صبح میون چشهاش نشست
مرغ خسته پر کشید و افق روشنو دید
تو هوای تازه ی دشت به ستاره ها رسید
لحظه ای پاک و بزرگ دل به دریا زد و رفت
با یه پرواز بلند تن به صحرا زد و رفت
رفت.......