گئتمه ترسا بالاسی: شهریار

اذن وئر توی گئجه سی من ده سنه دایه گلیم

ال قاتاندا سنه مشاطه، تماشــــایه گلیم

سن بو آیلی گئجه ده سیره چیخان بیر سرو اول

اذن وئر، من ده دالونجا سورونوب سایه گلیم

منه ده باخدین او شهلا گؤزوله، من قارا گون

جرئتیم اولمادی بیر کلمه تمنایه گلیم

من جهنم ده ده باش یاسدیقا قویسام سنیله

هئچ آییلمام کی دوروب جنت مأوایه گلیم

ننه قارنیندادا سنله اکیز اولسیدیم اگر

ایسته مزدیم دوغولب بیرده بو دونیایه گلیم

سن یاتیب جنتی رؤیاده گؤرنده گئجه لر

من ده جنت ده قوش اوللام کی او رؤیایه گلیم

قیتلیغ ایللر یاغیشی تک قورویوب گؤز یاشیمیز

کوی عشقینده گره ک بیرده مصلایه گلیم

سن ده صحرایه ماراللار کیمی بیر چیخ نولی کی

من ده بیر صیده چیخانلار کیمی صحرایه گلیم

آللاهوندان سن اگر قورخمویوب اولسان ترسا

قورخورام من ده دؤنوب دین مسیحایه گلیم

شیخ صنعان کیمی دونقوز اوتاریب ایللرجه

سنی بیر گؤرمه ک ایچون معبد ترسایه گلیم

یوخ صنم، آنلامادیم، آنلامادیم حاشا من

بوراخیم مسجیدیمی سنله کیلیسایه گلیم

گل چیخاق طور تجلایه سن اول جلوه ی طور

من ده موسی کیمی او طور تجلایه گلیم

شیردیر شهریارین شعری الینده شمشیر

کیم دئیه ر من بئله بیر شیریله دعوایه گلیم؟

من آن پیرم: شهریار

دل و جانیکه دربردم من از ترکان قفقازی
به شوخی می‌برند از من سیه چشمان شیرازی
 
من آن پیرم که شیران را به بازی برنمیگیرم
تو آهووش چنان شوخی که با من میکنی بازی
 
بیا این نرد عشق آخری را با خدا بازیم
که حسن جاودان بردست عشق جاودان بازی
 
ز آه همدمان باری کدورتها پدید آید
بیا تا هر دو با آیینه بگذاریم غمازی
 
غبار فتنه گو برخیز از آن سرچشمه‌ی طبعی
که چون چشم غزالان داند افسون غزل سازی
 
به ملک ری که فرساید روان فخررازیها
چه انصافی رود با ما که نه فخریم و نه رازی
 
عروس طبع را گفتم که سعدی پرده افرازد
تو از هر در که بازآیی بدین شوخی و طنازی
 
هر آنکو سرکشی داند مبادش سروری ای گل
که سرو راستین دیدم سزاوار سرافرازی
 
گر از من زشتی بینی به زیبائی خود بگذر
تو زلف از هم گشائی به که ابرو در هم اندازی
 
به شعر شهریار آن به که اشک شوق بفشانند
طربناکان تبریزی و شنگولان شیرازی

کم آزاری: حافظ

بنال بلبل اگــــــــــر با مَنَت سر یاری ست

که ما دو عاشق زاریم و کار ما زاری ست

در آن زمین که نسیمی وزد ز طره ی دوست

چه جای دم زدن نافه ای تاتاری ست

بیار باده که رنگین کنیم جامه ی زرق

که مست جام غروریم و نام هوشیاری ست

خیال زلف تو پختن نه کار خامان است

که زیر سلسله رفتن طریق عیاری ست

لطیفه ای ست نهانی که عشق ازو خیزد

که نام آن نه لب لعل و خط زنگاری ست

جمال شخص نه چشم است و زلف و عارض و خال

هزار نکته درین کار و بار دلداری ست

برهنگان طریقت به نیم جو نخرند

قبای اطلس آن کس که از هنر عاری ست

بر آستان تو مشکل توان رسید آری

عروج بر فلک سروری به دشواری ست

سحر کرشمه ی چشمت به خواب می دیدم

زهی مراتب خوابی که به ز بیداری ست

دلش به ناله میزار و ختم کن حافظ

که رستگاری جاوید در کم آزاری ست.