ساقی از عکس جمال تو که در جام افتـــاد
با دل سوخته در آن طمع خـــام افتــــــــاد
کوهش از صاعقه شد خرمن کاهی، گویی
خُمره ای بود که غلتی زد و از بام افتاد
ساقی و دُردکش و میکده در دم خاموش
شعله ای بود که که در خیمه ی خیـّام افتاد
چه در آن جلوه ی حُسن ازلی بود که عشق
این چنین تا ابدش رعشه بر اندام افتاد
صبح ما گشت سیه دل که به سرپوش سحاب
رو گرفت و عقب قافله ی شام افتاد
چه کند گلـّـه ی سرگشته چو در تیه ضلال
بُز سرگلـّه در آغوش دد و دام افتاد
آوخ از کعبه ی اسلام که با شرک و نفاق
باز پس رفت و همان صحنه ی اصنام افتاد
گفتی از این لبه ی بام نیفتی پس رو
آن قدر رفت که از آن لبه ی بام افتاد
طاس لغزنده بُوَد دانه و دام دجــّال
وآدمی مور که لغزید و در این دام افتاد
وه که بیت الغزل خواجه چه وصف الحالی
که به کام دل این بیدل ناکام افتاد:
"چه کند کز پی دوران نرود چون پرگار
هر که در دایره ی گردش ایــّام افتاد"
من سزاوار غلامیّ تو بودم حافظ
چه کنم قـُرعه به اقبال گل اندام افتاد
شهریارا تو کجایی و لسان الغیبی
که دل روشنش آیینه ی الهام افتاد.
محمد حسین شهریار
Bu kadeh senin şerefine emm oğlu
O türküyü bir daha çal gene çal
Karşı dağı duman oldu buz oldu
Uzun ömrüm yar yolunda kıs oldu
Sazına vuran eline kurban
Allahına kurban emm oğlu
این قدح به سلامتی تو، پسر عمو
آن ترانه را یک بار دیگر بنواز؛ باز هم بنواز
کوه های روبرو مه آلوده شدند؛ یخ زدند
عمر درازم به راه یار کوتاه شد
قربان دستت که بر سازت می زند
قربان خداوندگارت، پسر عمو
Bende bu dağların nesine geldim
Meleşir kuzular sesine geldim
Bir garip ölmüşte yasına geldim
.Geldim emm oğlu
چرا من هم به این کوه ها آمدم
به صدای هم ناله گی بره ها آمدم
به سوگواری مرگ غریبی آمدم
آمدم؛ پسر عمو
Gözleri sim siyahdı emm oğlu
Bende ona tutuşmuştum yanmıştım
Kanatlı kapının demir sürgüsü
Melek melek saçlarının örgüsü
Sazına vuran eline kurban
Allahına kurban emm oğlu
چشمانش سیاه سیاه بودند پسر عمو
من هم به همان ها شیفته بودم و سوخته
به سان کوبه ی در لنگه دار
چون فرشتگان، گیسوان بافته شده اش بودند
قربان دستت که بر سازت می زند
قربان خداوندگارت، پسر عمو
Bende bu dağların nesine geldim
Meleşir kuzular sesine geldim
Bir garip ölmüşte yasına geldim
.Geldim emm oğlu
چرا من هم به این کوه ها آمدم
به صدای هم ناله گی بره ها آمدم
به سوگواری مرگ غریبی آمدم
آمدم؛ پسر عمو
Yüce dağ başında yayılır atlar
Yar mendil işlemiş ikiye katlar
Mezarın üstünde beş karış ot var
Bitmeyince gönül yardan ayrılmaz
Ayrılmaz emm oğlu! Ayrılmaz
اسب ها بر قله ی کوه های بلند می خرامند
یار دستمال دولا بافته است
بر روی مزارش پنج وجب سبزه روییده است
تا تمام نشود، دل از یار جدا نمی شود
دل جدا نمی شود پسر عمو؛ جدا نمی شود.