ِِYangınlar; Kahbe fakları
Korku çığlıkları ve irin selleri
Aç yırtıcılar; Suyu zehir; Bıçaklar ortasındasın
Bir cana bir başa kalmışsın vay vay
Pasatsız; Duldasız; Üryan
Bir cana birde başa
Seher vakti leylim leylim
Cellat nişangahlar aynasındasın
.Oy sevmişem ben seni
آتش سوزی ها؛ دام های بدکاره
زجه های ترس و سیل های عفونت
درندگان گرسنه؛ آبی چون زهر؛ در میان دشنه هایی
تک و تنها مانده ای وای، وای
لخت و عریان و بی چیز؛ تک و تنها با خود
آوای چه کنم به هنگام بامدادان
در آیینه ی آماج جلادان هستی
اوی، عاشقت شده ام.
?Üsküdardan buyana lo kimin yurdu
He canım; Çiçek dağı kıtlık kıran
Gül açmaz çağla dökmez
Vurur alınının şatına
Vurur çakmaktaşı kayalarıyle küfrünü medetsiz Munzur
Şahmurat suyu kan akar
Ve ben şairim; Namus işçisiyim yani
Yürek işçisi
Korkusuz; Pazarlıksız; Külelenmemiş
Ne salkım bir bakış resmin çekeyim
Ne kınsız bir rüzgara mısra dökeyim
.Oy sevmişem ben seni
از "اسکودار" به این طرف سرزمین کیست؟
ای جانم؛ کوهستان گل ها در قحطی و آفت زدگی ست
گلی باز نمی شود؛ چغاله ای بر زمین نمی ریزد
بر وسط پیشانی ات می زند
مونزور بی یاور، دشنامش را با سنگ های چخماقش نثار می کند
چشمه ی "شاه مراد" خونین جاری می شود
و من شاعرم؛ یعنی کارگر ناموسم؛ کارگر دل هستم
بی ترس، بدون چانه زدن، نابود و خاکستر نشده
نه تصویر یک نگاه خوشه وار را می کشم
نه بر پای توفانی آخته مصراع می ریزم
اوی، عاشقت شده ام.
Ve sen daha demincek
Yıllarda geçse demincek
Bıçaklanmış dal gibi ayrı düştüğüm
Ömrümün sebebi ustam sevgilim
Yaram derine gitmiş
Fitil tutmaz bilirim
Ama hesap dağlarladır; Umut dağlarla
Düşün
Uzay çağında bir ayağımız
Hamçarık kıl çorapta olsada biri
Düşün
Olasılık atom fiziği
Bizi biz eden amansız sevda
Atıp bir kıyıya iki zamanı
Yarının çocukları gülleri için
Her birinin ayva tüyü için; Çilleri için
Koymuş postasını; Görmüş restini
He canım; Sen getir üstünü
!Oy havar
Muhammed; İsa aşkına
Yattığım ranza aşkına
Deeey; Dağları un eder Ferhadın gürzü
?Benimde boş yanım hançer yalımı
Ve zulamda; Kan ter içinde asi
He desem koparacak dizginlerini
Yediveren gül kardeşi bir arzu
!Oy sevmişem ben seni
و تو باز بمان
سال ها اگر هم بگذرد باز بمان
ای که دورافتاده ای همچون شاخه ای تبر خورده
علت عمرم، استاد من، عشق من
زخمم عمیق شده است؛ به مستی آرام نمی گیرد
اما حساب با کوه هاست؛ امید با کوه هاست
بیندیش؛ یک پایمان در عصر فضاست
اگر پای دیگرمان در جوراب پشمی و در چارُق خام هم باشد
بیندیش
فیزیک اتمی قریب الوقوع
و عشق بی امانی که ما را ما کرده است
دو زمان را به کناری انداخته، برای کودکان، برای گل های فردا
برای پُرزهای چون میوه ی به هر کدام شان
برای خال های (کک و مک های) صورت شان
تمبرش را گذاشته؛ تدارکش را دیده
هی جانم؛ تو ادامه اش را بیاور
ای هوار! به عشق محمّد و عیسی
به عشق تختی که در زندان خوابیده ام
هی؛ گرز فرهاد کوه ها را پودر می کند
پهلوی خالی من هم به تیغه ی خنجر باشد
و در ظلمت، در میان خون و عرق، عصیان گر
اشاره بکنم اگر، سلسله ات را از جا برخواهد کند
آرزوی برادر گلم
اوی عاشقت شده ام!
Söz: Ahmet.Arif
Müzik: Ahmet.Kaya
سلام. مثل همیشه عالی!
انتخاب شعر و ساختن موسیقی در ترانه های احمد کایا همیشه عالیست. من هم موافقم.
عالی بود دست مریزاد