چرا وقتی که آدم تنهــــا میشه
غم و غصه ش قد یک دنیا میشه
میره یه گوشه ی پنهون می شینه
اون جا رو مثل یه زندون می بینه
غم تنهایی اسیرت می کنه
تا بخوای بجنبی پیرت می کنه
وقتی که تنها میشم اشک تو چشهام پر می زنه
غم میاد یواش یواش خونه ی دل در می زنه
یاد اون شب ها می افتم زیر مهتاب بهار
توی جنگل لب چشمه می نشستیم من و یار
غم تنهایی اسیرت می کنه
تا بخوای بجنبی پیرت می کنه
میگن این دنیا دیگه مثل قدیما نمیشه
دل این آدما زشته دیگه زیبا نمیشه
اون بالا باد داره زاغ ابرها رو چوب می زنه
اشک این ابرها زیاده ولی دریا نمیشه
غم تنهایی اسیرت می کنه
تا بخوای بجنبی پیرت می کنه.
وقتی که دستای باد، قفس مرغ گرفتارو شکست
شوق پروازو نداشت
وقتی که چلچله ها خبر فصل بهارو می دادن
عشق آوازو نداشت
دیگه آسمون براش فرقی با قفس نداشت
واسه پرواز بلند تو پرش هوس نداشت
شوق پرواز توی ابرها سوی جنگل های دور
دیگه رفته از خیال اون پرنده ی صبور
اما لحظه ای رسید
لحظه ی پریدن و رها شدن میون بیم و امید
لحظه ای که پنجره بغض دیوارو شکست
نقش آسمون صبح میون چشهاش نشست
مرغ خسته پر کشید و افق روشنو دید
تو هوای تازه ی دشت به ستاره ها رسید
لحظه ای پاک و بزرگ دل به دریا زد و رفت
با یه پرواز بلند تن به صحرا زد و رفت
رفت.......
مرگ آن لاله ی سرخ کفن خنده به روی لب بود
گرد آن آینه ها شبح فاجعه ای در شب بود
مردن شاپرکها، کشتن قاصدکها
خبر از شومی کاری می داد
نفسش ناله ی غم سر می داد
آشیان رو به خرابی می رفت
تن پوسیده گواهی می داد
تو به این حرف نمی اندیشی که کفن باید برد
و نفس باید داد
و به جای همه ی بودن ها، همه ی دیدن ها
لحظه ها مانده به یاد
شکل اندیشه ی مردن در اوست
همه ی هستی او رفته به باد
مردن شاپرکها، کشتن قاصدکها
او سراسیمه به دنبال تلافی می رفت
به دلش زخم قدم های تجاوز مانده
او نداند که پی ِ مردن خود
می کُشد هرچه اصالت باقی ست
مردن شاپرکها، کشتن قاصدکها
مرگ آن لاله ی سرخ کفن خنده به روی لب بود
گرد آن آینه ها شبح فاجعه ای در شب بود
مردن شاپرکها، کشتن قاصدکها.