دوستت می دارم
به سان ترانه ای که هم چون زمزمه ای جاودانه
که بر لبان من جاری می شود
بی آن که شاید کسی جزتو، تو را از من بشنود!
دوستت می دارم
به مانند پرنده ای در قفس
که چون امید رهاییش نیست
دیگر به ترنم نوا نمی خواند
به پاس آب و دانه در زندان
و تو را می میرد!
دوستت می دارم
هم چون حُرم داغ یک عطش
در مرز بی آبی دریایی
که پایانش به شوره زاری می ورد(!!)
اما تو را هنوز می تپد!
دوستت می دارم
هم چون خسته رهگذاری
که نیک می داند جز تو چیزی در کوله بارش نیست
از تو می نوشد و در راه نمی ماند!
دوستت می دارم
ای ترانه ای که هیچ کس جز من
تو را نخوانده است!
تبریز/ آذرماه 93