Nisgildi ürəkdə ağrıdı canda
Bir görün nə qədər vaxt itirmişəm
Özümü tapmışam vaxtı tapanda
Vaxti itirəndə baxt itirmişəm
حسرت است در دل، درد است در جان
ببینید من چقدر وقت گم کرده ام
خویش را یافته ام به گاه یافتن وقت
به گاه گم کردن وقت، بخت را گم کرده ام
Yaza bilmədiğim anlar saatlar
Qarışdı gözümün yaşına getti
Eşitsə qələmin ürəği çatlar
Bu gündə beləcə boşuna getti
لحظه ها و ساعت هایی که نتوانستم نوشت
با اشک چشمانم قاطی شدند و رفتند
اگر قلم این را بشنود قلبش چاک می شود
امروز هم این چنین به هیچ گذشت
Nə ay qaydası nə il dönəsi
Yuvadan pərikən quşdu qayıtmaz
Günəş batasiydi ocaq sönəsi
Zaman əllərindən uçdu qayıtmaz
نه ماه بازمی گردد و نه برای سال بازگشتی هست
پرنده ای پر زده از لانه است که باز نمی گردد
خورشید غروب کردنی بود و اجاق خاموش شدنی
زمان که از دستت پرید، باز نمی گردد
Tez yorulur ürək tez üzülür can
Ay nə qimətlidi gün nə bahadi
Heyif ki vaxtında dərk etmir insan
Sən yağlı tikəsən vaxt əjdahadi
دل زود خسته می شود؛ جان زود از پا در می آید
ماه چقدر قیمتی است؛ روز چقدر گران است
افسوس که انسان به گاهش درک نمی کند
تو لقمه ی چربی هستی و وقت اژدهاست
Dərd dalğa dalğadi ğam şələ şələ
Vaxtsız saçımıza ələndi dənlər
Zamanın tüküdə tərpənmir hələ
Özünü öldürür vaxt öldürənlər
درد موج به موج است؛ غم خورجین خورجین
بی وقت بر گیسوان مان سفیدی نشست
هنوز موی زمان هم تکان نخورده است
خویش را می کشند آنان که زمان را می کشند
İtirdim ən şirin arzularımın
Kölgədə birini gündə birini
Köçürə bilmədim ağ varaqlara
Qəlbimdən keçənin mində birini
یکایک آرزوهای شیرینم را گم کردم
یکی را در سایه و یکی را در آفتاب
نتوانستم نوشت در ورق های سفید
یک در هزار آن چه از دلم گذشت
Yüz yerə baş vurdum min yerə vardım
Top kimi daşlardan daşlara dəydim
Nələr yaradardım nələr yazardım
.Vaxtında vaxtımı itirməsəydim
به صد جا سر زدم به هزار جا در آمدم
به مانند توپ از سنگی به سنگی خوردم
چه ها که می توانستم خلق کنم؛ چه ها که می نوشتم
اگر به وقتش وقتم را گم نمی کردم.
Zəlimxan. Yəqub (2004) Feb