بوی گندم مال من هر چی که دارم مال تو
یه وجب خاک مال من هرچی می کارم مال تو
اهل طاعونی این قبیله مشرقی ام
تویی این مسافر شیشه ای شهر فرنگ
پوستم از جنس شبه پوست تو از مخمل سرخ
رختم از تاوله تن پوش تو از پوست پلنگ
بوی گندم مال من هر چی که دارم مال تو
یه وجب خاک مال من هرچی می کارم مال تو
تو به فکر جنگل آهن و آسمون خراش
من به فکر یه اتاق اندازه تو واسه خواب
تن من خاک منه ساقه ی گندم تن تو
تن ما تشنه ترین تشنه ی یک قطره آب
بوی گندم مال من هر چی که دارم مال تو
یه وجب خاک مال من هرچی می کارم مال تو
شهر تو شهر فرنگ آدماش ترمه قبا
شهر من شهر دعا همه گنبداش طلا
تن تو مثل تبر تن من ریشه ی سخت
تپش عکس یه قلب مونده اما رو درخت
بوی گندم مال من هر چی که دارم مال تو
یه وجب خاک مال من هرچی می کارم مال تو
نباید مرثیه گو باشم واسه خاک تنم
تو آخه مسافری خون رگ اینجا منم
تن من دوست نداره زخمی دست تو بشه
حالا با هر کی که هست هرکی که نیست داد می زنم
بوی گندم مال من هر چی که دارم مال من
یه وجب خاک مال من هرچی می کارم مال من
(این ترانه ی قدیمی را با صدای ماندگار داریوش شنیده ایم.
ترانه سرا: شهیار قنبری
آهنگساز: واروژان
سال پخش: 1351 شمسی.)
سلام امیر آقا.با توجه به اینکه عنوان کردید که سال پخش این ترانه 1351 هست پس در اون زمان قاعدتا داریوش 22 ساله بوده.یه جوون 22 سال با اون سن کمش خوب شعری رو واسه ترانه اش انتخاب کرده.درک بالایی داشته.
شما میدونید که امروزه خیلی خواننده ظهور میکنند و خیلی هاشون هم جوونند و میبینید خیلی از شعر ترانه هایی که اجرا میکنند بی مفهومه و یاخیلی ساده س.
اما برام خوشاینده که داریوش تو اون سن کم اینقدر رو شعر ترانه اش دقیق بوده.البته اگه خودش انتخاب کرده! چون معمولا خواننده ها یا خودشون انتخاب میکنند شعر رو و یا شاید هم با مشورت کسی.اما در هر صورت آفرین به داریوش.
اون زمان فرق های کلی با حالا داشت. ترانه سراها و آهنگسازها و خواننده ها در کنار هم بودند و به نظر بنده درک شون بیشتر از ترانه سراها و خواننده های امروزی بود. موسیقی ما هم به مانند فرهنگ و روابط اجتماعی و اقتصاد و غیره مون توی سراشیبی تندی افتاد و یک سیر قهقرایی طی کرد.
از اهنگهای به یاد ماندنی است .