فـُضولی با تقدیر: شهریار

بشر از مادر ایــّام نمی زاد ایکاش

تا عنان در کف تقدیر نمی داد ایکاش

زندگی نیست که زندان مکافات است این

کس به زندان و مکافات نمـــاناد ایکاش

در ِباغی بگشاید به رُخت سبز، ولـــــی

سخت بن بست که هرگز نگشایاد ایکاش

تندرستی و امان است تن آسانی ما

که نمی پاید و تن نیز نپایاد ایکاش

اول امید که خیری برســــــــــاند لیکن

وآخرش خوف که شرّی نرساناد ایکاش

جُز ستم نیست توانایی و آن هم که گناه

آدمی هیچ گنــــــاهی نتوانــــاد ایکاش

شهوت لعنتی ایکاش که از بیخ نبود

تا کس این توسن لعنت ندواناد ایکاش

این چه زن بردن و اولاد پس انداختن است

که دم مرگ نبــــــــودی غم اولاد ایکاش

شـُغل این ذمـّه گریبان کفـــن می گیرد

که گریبان کس این فتنه نگیراد ایکاش

بعد از این خانه خرابی که به دنیا دیدیم

خانه ی آخرت ما بُدی آبــــــاد ایکاش

لیک از این مغلطه معلوم که آن حاجت هم

نه روا بوده خدایا که روا بــــاد ایکاش

گر فلاطون شوی از شرّ شیاطین نجهی

که جهیدن بُدی از این همه شیــّاد ایکاش

خضر و قائم به جهانی دگرند و این جا

با کس این قرعه نیفتاد و نیفتاد ایکاش

این جهان فتنه و نخجیرگه شیطان است

سرنوشتی که کس این قصّه نداناد ایکاش

نکته گیری و فضولی نتوان با تقدیر

که خدا عذر فـُضولی بپذیراد ایکاش

شهریارا دم رفتن همه را این حرف است

که دگرباره نزایاد و نمیــــــراد ایکاش.